Arbeidsmodellen en perzikkeien

Een nieuwe fase van globalisering en een potentiële proxy-oorlog

1. Af en toe adviseer ik jongere chef-koks over mogelijke carrièrekeuzes en onlangs heb ik een paar uur aan de telefoon doorgebracht met zo'n jonge dame. Jennifer (niet haar echte naam) heeft de mogelijkheid om de keuken in een zeer grote zorginstelling te runnen en daarmee komt het potentieel om haar eigen schema te schrijven, voordelen te ontvangen, een knappe salaris, 401K en een bonusstructuur. Alle dingen die ze nooit zou snuiven in de meeste onafhankelijke restaurants. Ze zou haar verlangen opgeven om te koken met lokale ingrediënten en meerdere leveranciers te gebruiken, dus geen lokale boeren meer en niet meer van haar beroemde handgemaakte perzikkeien. Ze was enthousiast over de gelegenheid, vooral de kans om normale uren te hebben. Toen we ons verdiepen in de arbeidsstructuur van haar afdeling, stak er iets fels uit als een zere duim. Dit bedrijf bood een zeer royale 21 dagen PTO (na een jaar dienst) aan hun frontliniepersoneel, maar haar arbeidsmodel bood haar slechts 320 arbeidsuren per week (plus haar eigen tijd) om haar keuken te runnen. Klinkt strak maar haalbaar, correct? 320 arbeidsuren gaven haar 45,7 uren arbeid per dag om voor meerdere verkooppunten te koken. Als ze haar afdeling met alleen fulltime medewerkers in dienst heeft, zijn dat acht mensen. Dus ik vroeg of die uren inclusief haar hele personeel achter het huis waren, of gewoon culinair?

2. "Gehele personeel."

3. "Betekenend uw schotelploeg. Uw dragers en schotelploeg zijn inbegrepen in dit model?"

4. "Ja, chef."

5. Nou, nu ziet 320 uur er erg strak uit. Haar schotelpersoneel had de extra verantwoordelijkheid om voedsel te leveren aan haar drie verkooppunten in de gezondheidszorg: een keuken voor geheugenzorg, een bekwame verpleegfaciliteit en een revalidatie-eenheid. Ze heeft die wandeling slim getimed tijdens haar interview en het was ongeveer twaalf minuten, heen en weer. Maar dat was zonder een levering om te duwen of trekken en ze is redelijk gezond. Haar team zou een van deze dingen met honderden ponden moeten vullen en het vervolgens door een doolhof van liften en gangen moeten duwen.

6. Toen gingen we terug naar het PTO-probleem en creëerde ik een worst case scenario. Als ze alleen voltijdse werknemers gebruikte (minimaal 32 uur per week) en als ze er elk jaar een waren geweest dat 168 dagen per jaar aftakas voor haar afdeling oplevert, 3,23 dagen per week.

7. Nu 320 arbeidsuren niet zo haalbaar lijken, toch? Dat worstcasescenario zou 25,8 uur per week van haar arbeidsmodel aftrekken en haar beschikbare uren verlagen tot 294.

8. "Uh ... Jennifer? Ben je er nog?"

9. "Ja, chef."

10. In de haast om werkwijzen, procedures en arbeid te standaardiseren, proberen zoveel grote organisaties het menselijke element te verwijderen. Het specifieke model van Jennifer is gemaakt door iemand die geen idee had hoeveel tijd het kostte om gewoon naar die drie zorgpunten te lopen, laat staan ​​om die drie dagelijkse maaltijden te leveren aan een gemiddelde van 145 inwoners verspreid over een campus van 40 hectare. Ik twijfel er niet aan dat het model is gebruikt voor alle eigendommen van dit bedrijf, ongeacht hoe groot of klein hun campus is. Natuurlijk waren mijn cijfers een worst-case scenario, maar dit bedrijf bood hun werknemers PTO-buy-out aan voor slechts 60% van de dollar en bovendien wilden ze geen statistieken over het buy-outpercentage verstrekken. Om Jennifer succesvol te laten zijn, moet ze een mix van fulltime en parttime mensen hebben, maar zonder voordelen voor een PT-medewerker, wat is de aantrekkingskracht van een potentiële parttime medewerker? Er zijn genoeg banen van $ 11,00 per uur in de stad van Jennifer, dus wat zou iemand aantrekken voor haar parttime baan?

11. Na een lange pauze antwoordde Jennifer neerslachtig: "Nabijheid. Hoe dicht ze bij deze plek woonden."

12. Ze heeft waarschijnlijk gelijk.

13. "Waar word je blij van, Jennifer? En wat zijn je doelen met betrekking tot je professionele en persoonlijke leven?"

14. Dat is wat deze jonge chef-kok moet beslissen. Als ze haar culinaire doelen wil bereiken die zo belangrijk voor haar waren toen ze begon met koken, moet ze zich daarop concentreren. En nu moest ze serieus nadenken.

15. Heeft ze de positie ingenomen? Zou jij?