Bezuinigingen

De echte reden dure pastasmaak smaakt beter dan de goedkope dingen

1. Er is een valse dichotomie begraven in het debat over bezuinigingen versus stimuleringsbeleid. Beide partijen delen het idee dat de weg naar economisch herstel is vertakt en dat we slechts één pad moeten kiezen. Paul Krugman en de verspilling dringen ons aan om naar links te buigen en pijn uit te stellen met een tweede federale stimulans. Alan Greenspan en de achterblijvende haviken geloven dat we een gierige bocht moeten maken en budgetten tot op het bot moeten verlagen.

2. Helaas is voor ons allemaal geen enkele tactiek veelbelovend. Zowel de weg van zelfontkenning als de boulevard van zelfgenoegzaamheid hebben niet geleid tot echte groei. Overweeg het bewijsmateriaal:

3. We hebben nu bijna $ 600 miljard van het $ 792 miljard stimuleringspakket uitgegeven of vastgelegd. De Amerikaanse werkloosheid ligt koppig op 9,5%.

4. Het is moeilijk om te betogen dat uitgaven werken.

5. We hebben nog geen soberheid geprobeerd, maar kijk niet verder dan Spanje en Ierland om te zien dat de fiscale hatchet geen banenincubator is. Zodra Spanjaarden in mei ernstige bezuinigingen goedkeurden, steeg hun werkloosheidspercentage onmiddellijk van 19,7% naar 19,9%. Ierland heeft twee jaar geleden een bezuinigingsplan aangenomen. Vorige maand schoot de werkloosheid daar van 12,9% naar 13,3%.

6. Het is duidelijk dat soberheid ook geen groei garandeert.

7. Dus wat moeten we doen, wanneer zowel soberheid als stimulans zwakke hulpmiddelen blijken te zijn in dit economische wederopbouwproject?

8. Ik geef nederig aan dat we beide tegelijkertijd moeten omarmen.

9. Stimulus en soberheid zijn geen elkaar uitsluitende strategieën. De vraag is niet of te bezuinigen of te besteden. De vraag is wat te snijden. . .. en wat te besteden.

10. De eerste stimulans, ook wel bekend als de Amerikaanse Recovery and Reinvestment Act, overspoelde de binnenlandse economie met gemakkelijk geld, maar het geld was onverstandig besteed. ARRA was grotendeels een pleister voor haperende staat en lokale overheden. Het leek niet op de gedurfde, inventieve Keynesiaanse programma's van de New Deal. We hebben geen Tennessee Valley Authority om dammen te bouwen en de infrastructuur in het zuiden te moderniseren. We hebben geen Works Progress Administration om wegen en bibliotheken in het Westen te bouwen. De echte waarde van het grootse openbare werken van Roosevelt lag niet in tijdelijke loonstrookjes die werden uitgedeeld aan werkloze burgers, maar eerder in de toekomstige efficiëntieverbeteringen die we bereikten met een snelwegsysteem en een modern elektriciteitsnet. De tijden waren grimmig in de jaren dertig, maar stimuleringsuitgaven waren niet gericht op het vermijden van pijn in de huidige tijd. Het was gericht op versneld toekomstig herstel.

11. Als wetgevers een tweede stimuleringsronde goedkeuren, moeten ze dat doen met het oog op de geschiedenis. Financiering moet beperkt blijven tot nieuwe initiatieven zoals hogesnelheidstrein, groene energie en nanotechnologie. Ondanks al het gepraat over "schopklare" programma's, zegt het Congressional Budget Office dat 80% van de stimuleringsdollars van 2009 ging naar Medicaid, Sociale Zekerheid, beurzen aan de nationale en lokale overheid en studentenhulp. Dit zijn geen nieuwe, groei-inspirerende investeringen. Het zijn overdrachtsbetalingen die de fiscale afrekening nog pijnlijker maken wanneer de regeringen van de staat volgend jaar de stimulans verliezen. Een generatie kan soberheid uitstellen. . . maar het kan de realiteit niet uitstellen.

12. Natuurlijk, zelfs als we nu bezuinigingsmaatregelen nemen, zullen ze niet effectief zijn als ze nalaten de belastinghervorming en de hervorming van de rechten aan te pakken.

13. Echte bezuinigingen worden niet bepaald door eenmalige bezuinigingen of enkele ontslagen in de publieke sector. Echte soberheid verwijst naar het verminderen van structurele tekorten. Wat de obligatiemarkten echt bang maakt, is dat de sociale zekerheid insolvent is. Buitenlandse schuldeisers zijn sceptisch, niet omdat we de belastingen verlagen vanwege een begrotingstekort. . . maar omdat onze belastingcode van 8.000 pagina's een eeuwige speeltuin is voor achterpoortjes voor speciale interesses. Dit zijn geen "dit jaar" problemen. Het zijn "volgende tien jaar" problemen. De federale overheid moet stoppen met het doen van beloften aan haar burgers die ze niet denkbaar kan nakomen. Dat heeft het vertrouwen van de wereld in Griekenland vernietigd ... en het vertrouwen kan zich net zo snel op de VS richten.