Colombia's Maids Lobby for Labour Rights

5. Pecan Datum Ontbijt Couscous

1. Flor Maria Cuesta kreeg haar eerste baan als dienstmeisje op 15-jarige leeftijd en ze zegt dat ze gewend is excuses te horen. Soms, toen het tijd was om haar salaris te innen, checkten haar werkgevers hun portemonnee, reageerden verrast en verontschuldigden zich voor het feit dat ze niet genoeg contant geld bij de hand hadden om haar volledig te betalen. Een andere keer werd ze ontslagen omdat ze zich ziek had gemeld, wat als 'onbetrouwbaar' werd beschouwd. Ze werd zelden betaald voor overuren, zelfs als dat een werkdag van 18 uur betekende - ramen wassen, vloeren dweilen, shirts opvouwen. "Het ergste is wanneer je gaat liggen, je voeten omhoog legt en denkt dat je eindelijk wat rust hebt gekregen, dan komt er iemand langs en vraagt ​​je om ze een sapje of zo te maken," zegt ze.

2. Cuesta is een van de 40 Afro-Colombiaanse vrouwen die lid zijn geworden van een vakbond die meer rechten wil krijgen voor dienstmeisjes die werken in de op een na grootste stad van Colombia, Medellin. Bekend als UTRASD, zijn de doelstellingen van de vakbond fundamenteel: ervoor zorgen dat degenen die dienstmeisjes in Medellin inhuren, hen een wettelijk salaris betalen, inclusief sociale zekerheid, transport en andere voordelen gegarandeerd door de wet. "Er zijn te veel misbruiken aan de gang", zegt vakbondsleider Maria Roa Porja, die tot maart 2013 werkte als huishoudster, toen UTRASD officieel werd opgericht.

3. UTRASD is actief geworden in Colombia, net zoals huishoudelijk personeel in andere delen van Latijns-Amerika een betere toegang tot arbeidsrechten heeft dan ooit tevoren. Begin april keurde Brazilië een belangrijke grondwetswijziging goed die dienstmeisjes het wettelijke recht verleende op een werkdag van acht uur, overuren en ontslagvergoedingen. Eerdere hervormingen in Brazilië gaven huishoudelijk personeel recht op gezondheids- en pensioenfondsen. Maar in een groot deel van de regio hebben dienstmeisjes weinig toegang tot dergelijke voordelen. Een column die onlangs in een Mexicaans tijdschrift stond en die dienstmeisjes "ondankbare, jammerende, beledigende dieven" noemde, was een aanwijzing dat niet alleen arbeidswetten moeten veranderen - het zijn attitudes.

4. Zoals blijkt uit een onderzoek van de op Medellin gebaseerde organisatie voor arbeidsrechten, de National Union School, hebben de huishoudelijk personeel van de stad het moeilijk gehad om sommige werkgevers ervan te overtuigen dat ze recht hebben op een eerlijke beloning. De studie haalt een anekdote aan waarin een vrouw haar zwarte meid "uppity" noemde omdat ze een salaris eiste voor drie weken werk, en voegde eraan toe: "Was je vroeger geen slaaf?"

5. Volgens de Colombiaanse wet hebben huispersoneel het recht om het maandelijkse minimumloon van Colombia te verdienen - dat is ongeveer $ 333 - terwijl hun werkgevers verplicht zijn om voor hun voordelen te betalen. Kortom, dit gebeurt gewoon niet. Volgens de studie van de National Union School meldde ongeveer 62 procent van de ondervraagden minder te verdienen dan het minimum, hoewel de meerderheid de wettelijke limiet van 10 uur per dag overschreed.

6. Een probleem is dat veel huispersoneel in Colombia - en andere Latijns-Amerikaanse landen - bij verschillende huishoudens werken en een dagtarief krijgen. Iemand die vijf verschillende huizen per week schoonmaakt voor, zeg, 30.000 peso (ongeveer $ 16) per huishouden, zou een maandsalaris naar huis halen dat net boven het Colombiaanse minimum ligt. Omdat zoveel huishoudelijk personeel afhankelijk is van een steeds veranderend rooster van huishoudens, betekent dit dat weinig werkgevers zich ervan bewust zijn dat ze wettelijk verplicht zijn om collectief te betalen voor de sociale zekerheid, gezondheidszorg, transportkosten en vakantie van hun meid. En weinig meiden zijn bereid hun meerdere werkgevers onder druk te zetten om in te leveren en voor deze rechten te betalen.

7. Culturele opvattingen hebben huishoudelijk personeel ontmoedigd om voor zichzelf op te komen, zegt Sandra Munoz, die de auteur van de National Union School-studie heeft geholpen. "Helaas zien veel werkgevers het, ik doe je een plezier, ik geef je een baan, je zou dankbaar moeten zijn." En omdat huishoudelijke taken worden gezien als 'vrouwenwerk' - 'werk dat je opgroeide als je moeder het deed' - betekent dit dat sommige Colombianen het niet zien als 'een echte baan'.   Colombia heeft een nationale vakbond voor huishoudelijk personeel, SINTRASEDON, al meer dan 30 jaar actief. De in Medellin gevestigde vakbond, hoewel open voor huishoudelijk personeel van alle achtergronden om toe te treden, richt zich op lobbyen voor Afro-Colombianen, die de meerderheid van de binnenlandse beroepsbevolking van de stad vormen.