Dag van de Arbeid moet echt 'Ongelijkheidsdag' worden genoemd

Routebeschrijving

1. Overheidsbeleid kan ook beter erkennen dat veranderingen op de werkplek de onderhandelingspositie van werknemers ten opzichte van werkgevers (of quasi-werkgevers) op de arbeidsmarkt systematisch hebben verminderd. Een verscheidenheid aan interventies kan helpen de effecten van fissuren en de effecten ervan op onderhandelingsmacht en ongelijkheid opnieuw in evenwicht te brengen. Meer transparantie over lonen en arbeidsomstandigheden, met name voor werknemers met lage lonen, zou de informatie over andere arbeidsmarktopties verbeteren. Het gebruik van niet-concurrentiebedingen en verplichte arbitragebedingen door werkgevers drastisch zou verminderen, zou het cruciale vermogen van werknemers om uit te stappen herstellen. Zorgen voor een betere toegang tot verbetering van vaardigheden zou leiden tot uitbreiding van de werkgelegenheidsopties binnen en buiten de huidige baan van een werknemer. Ten slotte zou het bieden van meer gevarieerde methoden voor de vertegenwoordiging van externe werknemers, inclusief maar niet beperkt tot vakbonden, de cruciale rol van "stem" op de werkplek kunnen versterken.

2. David Weil is decaan van de Heller School for Social Policy and Management aan de Brandeis University. Hij was van 2014 tot januari 2017 president van Barack Obama's loon- en urenbeheerder in het Amerikaanse ministerie van arbeid.

3. Door David Weil

4. Dag van de Arbeid was ooit een moment om de prestaties van de Amerikaanse arbeidersbeweging te herdenken. Met de aanhoudende daling van de georganiseerde arbeid, de aanval op de arbeidersbeschermingsinstanties door de Trump-regering en zelfs de aankondiging door de secretaris van arbeid Alex Acosta dat Ronald Reagan - de president die de vakbond voor luchtverkeersleiders beroemd brak - de volgende zal zijn inductee in de eregalerij van de afdeling, lijkt het beter om te focussen op de uitdagingen waarmee miljoenen werknemers worden geconfronteerd in plaats van de eroderende successen uit het verleden.

5. Helaas kunnen we de herdenking van vandaag treffend 'Ongelijkheidsdag' noemen.

6. We staan ​​op een niveau van inkomens- en welvaartsverschillen dat sinds de jaren 1920 niet meer wordt gezien. De vooruitzichten dat kinderen het beter doen dan hun ouders, ooit een streven dat in overeenstemming was met de realiteit, neemt al enkele decennia gestaag af. Tegenwoordig heeft een kind dat in een typisch huishouden in de VS is geboren, een kans van ongeveer 50 procent om meer te verdienen dan zijn of haar ouders (vergeleken met 90 procent van de kinderen die in de jaren 1940 aan ouders zijn geboren). Werknemers kunnen niet langer verzekerd zijn van toegang tot gezondheidszorg, pensioenen of soms zelfs de meest elementaire arbeidsbescherming op hun werkplek. Het bovenstaande begint niet de ongelijkheden te vangen die sterk zijn gegroeid in toegang tot onderwijs, huisvesting of vervoer.

7. Hoewel veel factoren bijdragen aan de dag van de ongelijkheid, is een van de belangrijkste de reorganisatie van elementaire arbeidsrelaties in de hele economie. In de afgelopen decennia is het idee van een eenvoudige werkgever / werknemer-relatie getransformeerd. Onderaannemers, franchisegevers, externe managers, digitale platformen en allerlei soorten intermediairs zijn ontstaan ​​in industrieën en beroepen die zich uitstrekken over het bereik van lage-loon-conciërges en schoonmakers van hotels tot advocaten, journalisten en professoren. Die ingrijpende veranderingen, die ik de gespleten werkplek heb genoemd, hebben zich verspreid en verdiept in onze economie. Larry Katz van Harvard en Alan Krueger van Princeton schatten dat 94 procent van de netto werkgelegenheidsgroei tussen 2005 en 2015 plaatsvond in dergelijke alternatieve werkregelingen. Fundamenteel betekent deze verandering dat lonen die aan werknemers worden betaald, worden vervangen door prijzen die worden betaald aan aannemers, en daarmee zien we een neerwaartse druk op de inkomsten en de verschuiving van basisrisico's naar werknemers en hun huishoudens.

8. Dienend als het hoofd van het Department of Labour-bureau dat belast is met het handhaven van fundamentele arbeidsnormen tijdens de Obama-administratie, de Loon- en Uurdivisie, zag ik dagelijks bewijs van de negatieve gevolgen van deze veranderingen, zoals alomtegenwoordige niet-naleving van minimumlonen en overuren en het herhaaldelijke verzuim om te verzekeren dat werknemers het basisrecht krijgen om eerlijk te worden betaald voor hun uren werk. Mijn collega's van de Arbeidsafdeling van de Occupational Safety and Health Administration zagen soortgelijke gevolgen: een duistere verantwoordelijkheid voor de bescherming van gezondheid en veiligheid leidt vaak tot een verhoogd risico op letsel en dodelijke slachtoffers voor mensen die als onderaannemer of voor uitzendbureaus werken.

9. Deze bedrijfsreorganisatie, gemotiveerd door verschillende factoren, is een blijvertje. Niettemin zijn er manieren voor de overheid, werkgevers, vakbonden en werknemersverdedigers om de moderne werkplek aan te pakken.

10. Bedrijven hebben ervoor gekozen om werk gedeeltelijk naar andere entiteiten te verplaatsen om flexibeler en dynamischer te zijn. Ze willen echter ook de acties van de onderaannemers en andere organisaties die ze gebruiken zorgvuldig controleren. Het is zowel redelijk als handelbaar om bedrijven flexibel te laten zijn en toch hun rol en verantwoordelijkheid te erkennen bij het waarborgen van fundamentele arbeidsnormen. Het verduidelijken, standaardiseren en vervolgens afdwingen van verantwoordelijkheid voor arbeidsnormen kan ervoor zorgen dat bedrijven worden geconfronteerd met de voordelen en kosten van fissuren.

11. Hoewel de regering-Trump beweert te vechten voor achtergebleven werknemers, onthult de afwezigheid van een coherent beleid om ongelijkheid aan te pakken de gebrek aan eetlust van de regering om dit te doen (evenals de diepe haken zakelijke verenigingen hebben in haar beleid). Dit is een goed moment om na te denken over de gevolgen van die passiviteit en ernaar te streven om Labor Day opnieuw tot een moment te maken om de vooruitgang op de werkplek te herdenken.