'De andere kant van Memorial Day' of Dying in Paradise

11 Keto-pastarecepten voor als u echt gewoon spaghetti wilt

1. De politici zien er streng uit. De oude veteranen strijken glad. De jonge soldaten vragen zich af waarom ze een vakantieweekend moesten opgeven om met wat oude jongens te marcheren. In mijn laatste blogpost vermeldde ik Hillary en politici die het goed doen door de troepen wanneer niemand toekijkt. Memorial Day is anders; iedereen kijkt. De gevierde veteranen kunnen niet terug praten of problemen veroorzaken; stil zijn ze in hun graven. Memorial Day is een feestdag voor alle militairen die zijn omgekomen in dienst van de natie.

2. Bijna iedereen eert onze oorlogsdoden. Ze kosten weinig en kunnen niet pleiten tegen de pontificaties van de politici en de oorlogshawks. Meer genegeerd zijn de militaire doden die na de oorlogen stierven - mensen die niet konden ademen uit de Eerste Wereldoorlog, oorlog voeren en vergassen of langzaam ontaarden uit de psychische gruwelen van bomaanslag op bevolkingscentra of bevrijdende vernietigingskampen.

3. Veel te vaak werden familie en geliefden verlaten om het hoofd te bieden aan gewonden die nooit echt zouden herstellen. De talloze zee- en luchtongevallen stapelden zich steeds verder op en staken een gestaag aantal doden en beschadigde gezinnen op. Al deze gedachten overspoelen de geest van deze carrièreofficier op Memorial Day. Deze sterfgevallen, het meest veroorzaakt door het werken aan de rand van de bekende wetenschap of het milieu, komen in me op in mei. Niet al onze doden beseften dat ze in gevaar waren. De lijst met fouten is lang, maar een eervolle natie moet de offers erkennen van degenen die niet eens wisten dat ze gevaar liepen. Misschien is het tijd om te bespreken wanneer politici veteranen negeren terwijl niemand toekijkt.

4. Eniwetok Atoll was de locatie voor massale kernwapenproeven. De eilandbewoners die ooit de eilanden bewoonden, werden gecompenseerd door de VS toen ze zich realiseerden dat volledig herstel van de eilanden onmogelijk was. Het was hier in dit tropische paradijs dat het Amerikaanse leger kennelijk talloze niet-erkende slachtoffers leed. Of het nu door eelt of toezicht was, duizenden Amerikaanse militairen waren blijkbaar veroordeeld tot vroege dood door blootstelling aan straling. De Los Angeles Times meldde in 1986:

5. Kort voordat de Verenigde Staten in 1948 begonnen met het testen van atoombommen op het Eniwetok-atol in de centrale Stille Oceaan, behoorde Ketty Boktok's moeder tot de 800 mensen die naar andere delen van de Marshalleilanden waren geëvacueerd. In het volgende decennium werden 43 atomaire apparaten ontploft op Eniwetok.

6. De radioactieve neerslag van deze tests op Eniwetok - en nog eens 23 op Bikini-atol - maakte delen van de Marshalleilanden onbewoonbaar, dwong de verplaatsing van bijna 2.000 mensen en verstoorde het traditionele leven in de Marshall Eilanden, een ketting van 29 koraalatollen en vijf bergtop eilanden verspreid over een half miljoen vierkante mijl in de Centrale Stille Oceaan, ongeveer 2500 mijl ten zuidwesten van Hawaï.

7. De periode van de Koude Oorlog werd inderdaad het best beschreven door de politiek van terreur en wederzijds verzekerde vernietiging, of MAD. Beide partijen terroriseerden elkaar met de garantie dat ze de wereld letterlijk zouden vernietigen. Snelkoppelingen waren er in overvloed en de hoge militaire leiders raakten eraan gewend zich te verbergen voor verantwoordelijkheid achter een muur van geheimhouding en ontkenning, en zo was het ook voor de Eniwetok Atomic Veterans. Gary Pulis beschreef de opdracht in een uitstekend artikel in de Fort Wayne Journal Gazette van Rosa Salter Rodriguez: "Stel je het mooiste tropische paradijs voor dat je ooit hebt gezien - een prachtige lagune aan de ene kant en de Stille Oceaan aan de andere kant, en de geluid van golven die instorten. Een prachtige plek. " De slang in dit specifieke Eden was echter radioactiviteit.

8. Het Pentagon classificeerde de missie van de veteranen en de vredestijdveteranen kwamen in aanmerking voor slechts beperkte VA-voordelen. Met de komst van internet begonnen Mr. Pulis en anderen veteranen te zoeken die de opruimmissie hadden gediend. Hun resultaten waren alarmerend. De heer Pulis zei: "Van de 8.033 mensen die het Enewetak-atol hebben schoongemaakt, hebben we na 35 jaar zoeken slechts 210 overlevenden gevonden, of 2 tot 3 procent."

9. Of we het nu hebben over Iraakse chemische wapens, Agent Orange of de Atomic Veterans, het Amerikaanse volk moet verantwoording eisen van het Pentagon en de nationale leiders. Mensen moeten worden beschouwd als niet wegwerpbaar of riffraff, vooral onze veteranen, die veel beter verdienen van hun zwakke leiderschap.