De vloer ophogen voor thuiszorgmedewerkers is van cruciaal belang voor de economische toekomst van de natie

De beste manier om overgebleven rijst te gebruiken

1. Laagbetaalde banen omzetten in goede banen die zorgen voor een leefbaar loon, is een kritieke weg naar robuuste economische groei. Vraag het maar aan Flora Johnson, een thuiszorgmedewerker uit Illinois, wiens salaris stijgt van iets minder dan $ 6 per uur voordat hij lid wordt van een vakbond tot $ 13 per uur tegen het einde van het jaar en nu in staat is om rond te komen. Die toename kwam van een model van werknemersorganisatie dat misschien niet meer mogelijk is dankzij een recente beslissing van het Amerikaanse Hooggerechtshof.   Thuiszorgmedewerkers in Illinois konden aanzienlijke loonsverhogingen behalen dankzij een contract dat werd verkregen door vakbondsonderhandelingen. Het huidige loon voor huishoudelijke hulp in de staat is gestegen van $ 7 in 2003 tot $ 12,25 vandaag en zal weer stijgen tot $ 13 op 1 december. Hoewel niet alle werknemers onder vakbondsleden vallen, profiteerden ze allemaal van de kracht van collectieve onderhandelingen. Dit effectieve model wordt nu bedreigd omdat de rechtbank in Harris v. Quinn oordeelde dat niet-vakbondsleden ervoor konden kiezen geen bijdragen te leveren aan de kosten van collectieve onderhandelingen. Werknemers waren nooit verplicht lid te worden van de vakbond, maar in plaats daarvan betaalden ze een kleine bijdrage om de kosten van het onderhandelen over betere contracten te dekken. Nu zullen de volledige kosten van contractonderhandelingen op de schouders van slechts enkele werknemers vallen, ook al profiteert iedereen van contractwinst.

2. Maar moeten werknemers zich organiseren om lonen en voordelen te verhogen? Het eenvoudige antwoord is ja. Zonder zich te organiseren, missen werknemers de hefboom die nodig is om hogere lonen en voordelen te behalen. Collectieve werkkrachtenkracht is vooral gunstig voor vrouwen en gekleurde mensen, die te vaak economisch achterblijven. De demografie van huishoudelijke hulpverleners - meer dan 90 procent vrouwen, meer dan 50 procent mensen in kleur - overlappen met populaties met aanzienlijke loonverschillen, waardoor vakbondsvertegenwoordiging des te belangrijker is.

3. In de komende decennia zal het verhogen van het niveau voor thuiszorgmedewerkers steeds belangrijker worden. Thuiszorg is de tweede snelst groeiende bezigheid in de Verenigde Staten en ook een belangrijke bron van werkgelegenheid voor vrouwen en mensen van kleur. Tussen 2012 en 2022 zal het aantal thuiszorgmedewerkers in het hele land met bijna 50 procent toenemen, waarvoor bijna 600.000 nieuwe werknemers nodig zijn voor dit personeelsbestand. Met een vergrijzende bevolking in het hele land, zal de vraag naar dit werk groeien. Tegen 2050 zal het aantal senioren bijna verdubbelen en meer dan 10.000 Amerikanen worden elke dag 65 jaar.

4. Helaas zijn veel van degenen die voor onze meest kwetsbare personen zorgen - zelfs fulltime werknemers - nog steeds in armoede. In het hele land zijn vrouwen in directe zorgbanen meer dan twee keer zoveel kans arm te zijn dan werkende vrouwen in het algemeen. Lage lonen dragen bij aan hoge omzetsnelheden, wat de kwaliteit van de zorg kan beïnvloeden. De omzet van werknemers in de directe zorg kan variëren van 40 procent tot 100 procent per jaar. Hoge omloopsnelheden zijn storend voor mensen die zorg nodig hebben, vooral voor mensen met een handicap, en discontinue zorg is een uitdaging voor het ontwikkelen van vertrouwensrelaties met zorgverleners.

5. Armoedelonen slepen ook de economie van een staat omlaag. Studies tonen bijvoorbeeld aan dat een stijgend uurloon tot $ 14 in Californië de staat meer dan $ 5 miljard per jaar zou besparen, omdat werknemers geen aanvullende openbare programma's nodig zouden hebben voor extra inkomsten. Een onderzoek onder thuiszorgmedewerkers in San Francisco wees uit dat de omzet met 57 procent daalde na de invoering van een beleid voor leefbaar loon in de hele stad.

6. Zonder zich te organiseren, wordt de strijd voor betere lonen, voordelen en basiswerksteun een individuele, geen collectieve, strijd, een resultaat dat een stap achteruit is voor werknemers, die onder hun hoede staan, en staatseconomieën. Pogingen om de economische welvaart te ondermijnen komen uit alle hoeken en we moeten waakzaam zijn over het volgen van deze aanvallen. De rechtbank heeft misschien tegen werkende gezinnen beslist, maar met sterke steun van ons allemaal kunnen werknemers deze hindernis overwinnen door zich te organiseren, lid te worden van een vakbond en hun collectieve macht te gebruiken om een ​​rechtvaardige economie op te bouwen.

7. Cross-posting op Equity Blog