Deze dag van de arbeid, het recht om zich te organiseren, beschermt nog steeds de waardigheid op de werkplek

Op zoek naar mezelf in soberheid

1. Dit najaar zijn congresrepublikeinen van plan wetgeving voor te stellen om de huidige wetten te ondermijnen die ervoor zorgen dat werknemers kunnen samenwerken om beter te kunnen betalen. Voor werknemers die worden ingehuurd door een uitzendbureau of een onderaannemer, maar al hun diensten voor een ander bedrijf uitvoeren, zou deze rekening de norm versmallen voor het houden van meerdere werkgevers aan hun werknemers. Het zou werkgevers in staat stellen te ontsnappen aan aansprakelijkheid voor loondiefstal of oneerlijke arbeidspraktijken. Zulke wetgeving zou de groei van de inkomensongelijkheid van de afgelopen 40 jaar verder verergeren, precies op het moment dat we de waardigheid op de werkplek moeten herstellen.

2. Nu, meer dan ooit, moet het Congres zijn verantwoordelijkheid bevestigen om de levensstandaard van werkende mensen te verbeteren door de rechten op het werk te versterken. Om onze economie weer in evenwicht te brengen, moeten we het de werknemers gemakkelijker maken om vakbonden te organiseren, in plaats van deze rechten te vertrappen. Deze Dag van de Arbeid, en elke dag, moeten we de prestaties eren die door werkende Amerikanen door onze geschiedenis heen zijn gemaakt, en we moeten erkennen dat de strijd voor economische rechtvaardigheid en het beschermen van werkende mensen een constante strijd is. Democraten hebben een betere deal gedaan voor werkende Amerikanen die miljoenen banen creëert, inkomsten genereert en iedereen de kans geeft om de opleiding en vaardigheden te verwerven om te slagen in de 21ste eeuw. Ik zal blijven vechten voor deze voorstellen.

3. Bobby Scott, een congreslid dat het derde district van Virginia vertegenwoordigt, is de beste democraat in de Commissie voor onderwijs en personeel in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden.

4. Voor miljoenen Amerikanen die worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen, is er grote urgentie bij het omkeren van de trends waardoor ze meer uren voor minder loon werken. Deze week markeert de 54e verjaardag van een van de meest krachtige demonstraties van Amerikaanse arbeiders in de geschiedenis van ons land. Op 28 augustus 1963 kwamen meer dan 250.000 mensen bijeen voor de Mars in Washington voor banen en vrijheid om hun rechten op fatsoenlijke banen en waardigheid op het werk te doen gelden.

5. De kern van maart - zowel in zijn organisatie als in zijn boodschap - was de arbeidersbeweging. De United Auto Workers betaalden voor het geluidssysteem dat toespraken door de National Mall versterkte, en de Brotherhood of Sleeping Car Porters regelden het vervoer voor de aanwezigen. In zijn toespraak eerde vakbondsleider A. Philip Randolph 'de geest en technieken die de arbeidersbeweging hebben opgebouwd', en toen Dr. Martin Luther King, Jr. zijn droom beschreef, begreep iedereen dat zijn roep om burgerrechten economische rechtvaardigheid inhield.

6. Dit Labor Day-weekend, omdat we ook de verjaardag van de maart in Washington erkennen, is er geen betere tijd om de behoefte aan vakbonden te bevestigen om werkende mensen en gezinnen te empoweren.

7. Van de jaren 1940 tot de late jaren 1970 hielpen de vakbonden Amerika bij het bouwen van de grootste middenklasse die onze natie ooit heeft gezien. Toen in 1956 het lidmaatschap van een vakbond 33 procent bedroeg, ontving de middelste 60 procent van de gezinnen meer dan de helft van het totale inkomen. Het recht om een ​​vakbond te vormen stelde Amerikaanse arbeiders in staat om te onderhandelen over betere lonen en arbeidsomstandigheden zonder angst voor vergelding.

8. Vakbonden blijven vandaag vechten voor de Amerikaanse arbeiders. Een werknemer die onder een vakbond valt, verdient 13 procent meer dan een niet-vakbondswerker met dezelfde opleiding, ervaring en beroep. Het hebben van een vakbond betekent ook dat een werknemer 18 procent meer kans heeft op door de werkgever gesponsorde gezondheidsvoordelen. Vakbonden helpen de loonkloof tussen mannen en vrouwen te dichten, waarbij niet-vakbondsvrouwen 78 cent krijgen voor elke dollar die aan niet-vakbondsmannen wordt betaald, maar vrouwen in vakbonden 94 cent per dollar. Voor Afro-Amerikanen betekent bovendien dat een vakbond een loonsverhoging van 37 procent voor vrouwen en een verhoging van 35 procent voor mannen betekent.

9. Helaas genieten veel te weinig Amerikanen van de voordelen van een vakbond. De daling van het lidmaatschap van de vakbonden in het gezicht van agressieve anti-vakbondscampagnes heeft het vermogen van werknemers om samen te komen en ervoor te zorgen dat hun verhoogde productieve weerspiegeld wordt in hun lonen, ondermijnd. Het lidmaatschap van de Unie is gedaald van meer dan 30 procent op zijn hoogtepunt in het midden van de twintigste eeuw tot 10,7 procent in 2016. Toen het lidmaatschap daalde, stegen de lonen tussen 1979 en 2015 met slechts 9,9 procent. de decennia vóór 1979 zouden de lonen 63,8% hoger zijn dan in 1979, gecorrigeerd voor inflatie.

10. Deze loonstagnatie heeft inkomensongelijkheid naar recordhoogtes gestuurd: de rijkste 10 procent van de Amerikanen, die in 1979 32 procent van alle inkomsten in de Verenigde Staten ontvingen, vangen nu de helft. Door het recht om te onderhandelen over lonen en voorwaarden te waarborgen, kunnen vakbonden zowel economische rechtvaardigheid bevorderen als de verbluffende inkomensongelijkheid van ons land ongedaan maken.

11. Dr. King sprak ook over de felle urgentie van nu. Voor miljoenen Amerikanen die worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen, is er grote urgentie in het omkeren van de trends waardoor ze meer uren werken voor minder loon. Gekozen functionarissen moeten nu werken aan het versterken van de instrumenten voor economische rechtvaardigheid, inclusief het recht om zich te organiseren.

12. Als lid van de Kamercommissie voor onderwijs en de beroepsbevolking ben ik van mening dat het Congres wetgeving moet bevorderen om werknemers tegen intimidatie te beschermen wanneer zij proberen een vakbond te organiseren. In plaats daarvan heeft de Republikeinse meerderheid in het Comité de afgelopen zes jaar 34 hoorzittingen en markeringen besteed aan het verzwakken van de National Labour Relations Act en het ondermijnen van de inspanningen van werknemers om lid te worden van een vakbond of collectief te onderhandelen. Met de kracht van de hamer, hebben Republikeinen meer tijd besteed aan het aanvallen van de rechten van werknemers dan aan de betaalbaarheid van de universiteit, aan baantraining in een veranderende economie of aan het voorkomen dat mensen worden gedood of gewond bij een arbeidsongeval.