Deze dag van de arbeid, laten we werknemers niet alleen eren - laten we voor hen vechten

33 Salades voor mensen die salades haten

1. Elk jaar reserveren we op een dag, Labour Day, ter ere van Amerikaanse arbeiders, die extreem lange uren maken en ongelooflijk productief zijn. Dat is het minste wat we moeten doen. We kunnen en moeten veel meer doen.

2. Om te beginnen moeten we deze vakantie nemen om te erkennen en na te denken over het feit dat er een oorlog wordt gevoerd tegen de arbeiders die we eren. De resultaten van de oorlog zijn duidelijk: ondanks de bewonderenswaardige productiviteit van de Amerikaanse beroepsbevolking, zijn alle voordelen van het harde werken en lange uren de afgelopen decennia tot een klein deel van onze samenleving gegaan. Zoals de onderstaande grafiek laat zien, is de inkomensgroei van Amerika overweldigend gestegen naar de top 1 procent in de afgelopen vier decennia. Het is niet altijd zo geweest: van 1948 tot 1979 ging tweederde van de totale inkomensgroei in de Verenigde Staten naar de laagste 90 procent. Maar vanaf 1979 ging bijna tweederde van de groei naar de top 1 procent. Misschien nog erger, het totale inkomen van de onderste 90 procent is zelfs gedaald!

3. Deze enorme opwaartse herverdeling van inkomsten gebeurde niet zomaar per ongeluk. Het is het resultaat van de oorlog tegen arbeiders. De oorlog kent vele fronten en veel mensen die deze woorden lezen, zijn betrokken bij de strijd. Sommigen vechten voor een minimumloon dat een leefbaar loon is; vechten voor rechtvaardige compensatie voor overuren (en hoera, voor de nieuwe overurenregels van president Obama): vechten om openbare werknemers te verdedigen en te beschermen; vechten tegen allerlei vormen van loondiefstal; vechten om arbeiders te verdedigen die zich willen organiseren; vechten om vakbonden en de cruciale rol die ze namens alle werknemers spelen te verdedigen. Dit zijn slechts enkele fronten. Ik ben bezig met nog een andere: de strijd om de sociale zekerheid te verdedigen en uit te breiden.

4. Hoewel niet iedereen de strijd om de sociale zekerheid als onderdeel van de oorlog tegen werknemers zou erkennen, is dit zeker het geval. Samen met de huidige vergoeding in geld verdienen werknemers sociale zekerheid door hun arbeid. Ze verdienen de levensverzekering van de sociale zekerheid, de langdurige arbeidsongeschiktheid en uitgestelde vergoedingen in de vorm van pensioeninkomen.

5. Wanneer werknemers minder verdienen aan salaris thuis, zijn hun socialezekerheidsuitkeringen ook lager. En velen vechten om die voordelen te verminderen, in een poging om deze bron van economische veiligheid voor de Amerikaanse arbeiders te ontmantelen, die we elke Dag van de Arbeid eren.

6. Die voordelen zijn nu al te laag. En tenzij wetgeving ter uitbreiding van de sociale zekerheid wordt vastgesteld, zullen deze in de toekomst nog lager zijn. In 1995 verving de sociale zekerheid 43 procent van het loon van werknemers met een middelgroot inkomen die 65 werden en in dat jaar met pensioen gingen; vandaag zou die terugtrekkende werknemer slechts 40 procent van het loon ontvangen; en werknemers geboren in 1960 en met pensioen op 65-jarige leeftijd in 2025 ontvangen slechts 36 procent van hun loon. Hun jongere broers en zussen, die in die jaren op 62-jarige leeftijd met pensioen zouden gaan, zouden 35 procent, 33 procent en slechts 30 procent ontvangen, omdat de bezuinigingen nu geleidelijk worden ingevoerd. En dit houdt geen rekening met de belastingheffing op die voordelen noch de stijgende zorgkosten die een steeds groter deel van de toch al bescheiden voordelen halen.

7. Om op alle fronten te winnen in de voortdurende oorlog tegen arbeiders, is het noodzakelijk dat er solidariteit is. Degenen aan de andere kant proberen ons tegen elkaar te keren. Ze proberen bijvoorbeeld onze boosheid op immigranten te richten, hoewel in het buitenland geboren werknemers worden uitgebuit net als in Amerika geboren werknemers. In het geval van sociale zekerheid proberen ze jonge werknemers te keren tegen gepensioneerde werknemers, hoewel beide groepen het economisch moeilijk hebben.

8. In magie wordt het misleiding genoemd - een poging om af te leiden van de echte actie. Degenen die de oorlog voeren, willen graag dat we tegen elkaar vechten, ondanks de overduidelijke waarheid dat er meer is dat ons verenigt dan verdeelt. President Franklin Roosevelt begreep dit goed. Bij het verdedigen van de sociale zekerheid herinnerde hij ons eraan: "Het is een oude strategie van tirannen om hun slachtoffers voor de gek te houden in het vechten voor hun strijd."

9. De tirannen waarnaar hij verwees, waren de monied-klasse - dezelfde tirannen die tegenwoordig politici in de bank zijn die het beleid ondersteunen dat heeft geleid tot gevaarlijke en gevaarlijke stijgende inkomensongelijkheid.