Een moment van morele duidelijkheid op de dag van de arbeid

33 Salades voor mensen die salades haten

Heb je de grap over Labour Day gehoord? Het is wanneer Amerikanen de bijdragen van werkende mensen vieren met matrasverkoop en cookouts, zodat ze niet hoeven na te denken over hoe hun loon en onderhandelingskracht zijn gekelderd.
Het is niet grappig en evenmin is de realiteit waar het gebruik van maakt - dat, zoals Wall Street is gestegen, bijna 8 van de 10 Amerikaanse werknemers een loonstrookje betalen om de eindjes aan elkaar te knopen. Onze economie en politiek zijn opgetuigd ten gunste van de rijken en bedrijven. Individueel staan werknemers vrijwel machteloos om dit te veranderen. Het vormen van sterke vakbonden is de meest effectieve manier waarop werknemers het speelveld gelijk kunnen maken. Naarmate we Labor Day naderen, is het tijd om van politici te eisen dat ze bij werkende mensen staan en onze vrijheid steunen om samen te komen in vakbonden.
Bij een vakbond horen werkende mensen de vrijheid krijgen om te floreren. Deze vrijheid komt niet alleen van het verdienen van een goed leven, maar ook van het evenwicht tussen werk en privéleven, het vermogen om een geliefde naar de dokter te brengen of een ouder-leraarconferentie bij te wonen zonder angst om je baan te verliezen, en het vermogen - na een levenslange arbeid - waardig met pensioen te gaan.
Veel bedrijven, rijke belangen en de politici in hun hoek willen die vrijheden voor zichzelf, maar niet voor hun werknemers of mensen in openbare dienst zoals leraren. Ze hebben de economische en politieke regels herschreven om meer rijkdom voor zichzelf te vergaren en zoveel mogelijk invloed te krijgen als geld kan kopen. Ze weten dat er macht in aantallen is, dus hebben ze manieren bedacht om het lidmaatschap van een vakbond te ontlopen. [! 7920 => 1140 = 1!
Jarenlang hebben rijke belangen geprobeerd om dergelijke wetgeving de wet van het land te maken. En dit najaar wordt van het Amerikaanse Hooggerechtshof verwacht dat het instemt met de zaak van Janus tegen AFSCME, die streeft naar decennia van precedent waardoor vakbonden in de publieke sector in staat worden gesteld om een billijk aandeel in rekening te brengen aan niet-leden voor de vertegenwoordiging die zij bieden. Het doel is om vakbonden te verlammen, de rechten van werknemers te verzwakken en het machtsevenwicht in onze economische, politieke en sociale systemen verder te vergroten. Dat is de reden waarom degenen achter Janus het Hooggerechtshof vroegen de zaak te herzien direct na de bevestiging van justitie Neil Gorsuch, die een reputatie heeft op te treden met bedrijfsbelangen tegen werkende mensen.
Te midden van deze uitdagingen is de AFT gestaag gegroeid, met meer dan een kwart miljoen leden in het afgelopen decennium (tijdens welke 364.000 schoolmedewerkers zijn ontslagen als gevolg van de Grote Recessie). Verpleegkundigen en beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg, aanvullende faculteit, leerkrachten handvest, duizenden leraren in Puerto Rico en vele anderen hebben gereageerd op de leidende waarden van de AFT: werkende mensen een stem geven, economische rechtvaardigheid creëren, haat weerstaan en de belofte van openbaar onderwijs herwinnen en van democratie.
De groei van de AFT is een bewijs van het feit dat werkende mensen hunkeren naar een beter leven voor onszelf, onze families en ons land, en wij zien vakbonden als de voertuigen om dit te doen. De AFT en onze lokale vakbonden vechten voor voldoende financiering voor openbare scholen, voor kleinere klassen en voor manieren om alle openbare scholen veilig en gastvrij te maken. We ondersteunen eerlijke lonen en lonen om zowel werknemers uit de armoede te halen als een stabiele middenklasse te creëren. We hebben geholpen wetten aan te nemen die de patiëntveiligheid beschermen. We dringen erop aan om hoger onderwijs toegankelijk en betaalbaar te maken. En de AFT heeft, net als andere vakbonden, altijd onze kracht gegeven aan de strijd voor burgerrechten en een rechtvaardige samenleving die ieders vrijheden, kansen en veiligheid eert.
De late Duitse theoloog en anti-nazi-dissident Dietrich Bonhoeffer schreef: "Niet spreken is spreken. Niet handelen is handelen." Wie zal spreken tegen aanvallen op burgerrechten en menselijk fatsoen? Wie zal actie ondernemen om de pijlers van het maatschappelijk middenveld, zoals vakbonden en openbare scholen, te versterken? Wie zal voor iedereen de gelegenheid eisen, voor het paar voorrecht? Spreken en doen wat we moeten.