Een oorlog tegen Hamas - niet het Palestijnse volk

Maak contact met ons

1. Ervaringen uit het verleden hebben echter aangetoond dat zelfs met goede bedoelingen in het veld zeer weinig vooruitgang kan worden geboekt zolang geweld een gevoel van veiligheid ondermijnt. Bijgevolg is Israël nu op zoek naar een meer permanent staakt-het-vuren terwijl het voorwaarden schept die Hamas ervan zullen weerhouden zich uit Iran te herbewapenen en een gewelddadige agenda voortzetten om de regio te destabiliseren. De sleutel tot een duurzaam staakt-het-vuren is het voorkomen van de stroom van nieuwe wapens, met name raketten naar Gaza door tunnels over de Egyptische grens. Daartoe heeft Israël met succes een memorandum van overeenstemming met de Verenigde Staten gesloten om technische hulp te bieden bij het volgen van nieuwe tunnels. Deze overeenkomst is belangrijk omdat het Washington nu rechtstreeks heeft betrokken bij het onderhoud van het staakt-het-vuren. De overeenkomst zal ook de stationering van NAVO-monitoren langs de Philadelphi-route inhouden om toekomstige smokkel van wapens en de bouw van nieuwe tunnels te voorkomen. Bovendien hebben Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland aangegeven bereid te zijn om zeestrijdkrachten te voorzien samen met de Israëli's om levering van wapens over zee vanuit Iran te onderscheppen.

2. De andere belangrijke component die het vredesproces aanzienlijk zal versterken, is een gezamenlijke Arabische inspanning van Egypte en Saoedi-Arabië om Hamas onder druk te zetten om een ​​eenheidsregering met Fatah te accepteren. Zolang het Palestijnse huis verdeeld blijft, bevordert het gewelddadige rivaliteit die nauwelijks bevorderlijk is voor toekomstige stabiliteit, laat staan ​​een Israëlisch-Palestijnse vrede. Beide landen lijken vastbeslotener dan ooit om niet langer een Arabische soennitische afvallige groep in dienst van Shiite Iran te tolereren - een land dat agressief regionale hegemonie nastreeft en niet alleen Israël, maar ook de collectieve veiligheidsbelangen van de Arabische soennieten bedreigt. Dit verklaart waarom de Saoedi's en Egyptenaren nauwelijks hun steun voor de aanval van Israël op Hamas hebben verborgen en waarom ze willen ervoor zorgen dat Hamas, een uitloper van de Moslimbroederschap, in de toekomst geen bedreiging voor hun regimes zal vormen. Egypte waarschuwde zijn collega-Arabische staten op de recente Arabische top in Koeweit om "het conflict in Gaza te gebruiken om externe strijdkrachten onze Arabische wereld te laten binnendringen". Om het belang te benadrukken om de invloed van Iran in de regio tot een minimum te beperken, heeft Saoedi-Arabië een miljard toegezegd aan ontwikkelingshulp aan Gaza, die waarschijnlijk door de PA wordt geleid, waardoor alle bijdragen van Iran om Hamas 'afhankelijkheid van Teheran. Dit hulpgeld is ook een teken aan Israël dat het moet opvoeren en zijn inzet moet tonen om een ​​Palestijnse staat te creëren, of anders het risico loopt de toekomstige Arabische samenwerking te verliezen.

3. Saoedi-Arabië en Egypte hebben hun standpunten tijdens de oorlog luid en duidelijk gemaakt en bevestigd vanuit de Arabische top in Koeweit over Iran en toekomstige vredesonderhandelingen met Israël. Als Israël niet positief en direct reageert op hun substantiële gebaren, kan het geen toekomstige steun verwachten in de omgang met Arabische militanten en Iran toestaan ​​de buit van de Gaza-oorlog te verzamelen.

4. Nu Israël eenzijdig een einde heeft gemaakt aan de vijandelijkheden, lijkt het erop dat Hamas, die ernstig is verlamd, uiteindelijk zal toetreden tot het staakt-het-vuren. Israël heeft zijn oorlogsdoelstellingen bereikt en moet aantonen dat de oorlog tegen Hamas is gevoerd en niet tegen het Palestijnse volk. Het tragische verlies van veel onschuldige burgers en de vernietiging als gevolg van oorlog moet een katalysator zijn voor een onomkeerbare beweging in de richting van vrede.

5. Aangezien Hamas een populaire beweging is en niet kan worden uitgeroeid, is het beste resultaat van de Gaza-oorlog voor Israël en de Palestijnen om Hamas ertoe te bewegen uiteindelijk een politieke partij te worden in plaats van militante verzetsbeweging. Dit kan gebeuren door aanhoudende druk van de gematigde Arabische staten, door Hamas de levering van wapens te weigeren door internationale inspanningen, door Hamas van Iran te distantiëren door te voorzien in de financiële behoeften van Gaza voornamelijk uit Arabische middelen en door het voordeel van matiging tegenover het gewelddadige verzet te stellen. Israël kan een belangrijke rol spelen.

6. Het verzwakken van Hamas zal op zichzelf niet bijdragen aan een duurzame Israëlisch-Palestijnse vrede omdat Hamas overuren kan herstellen en het vredesproces kan blijven ondermijnen. De enige manier waarop Israël de strijdbaarheid van Hamas op de lange termijn kan marginaliseren en gewone Palestijnen van zijn ideologie kan vervreemden, is door ter plaatse onmiddellijke en duidelijke maatregelen te nemen die ten goede komen aan elke Palestijn. Israël heeft Hamas kunnen verzwakken en een indirecte slag kunnen toebrengen aan Iran, en moet zijn militaire voordelen omzetten in een politiek voordeel voor de gematigde Palestijnse Autoriteit. Gedurende de oorlog in Gaza bleef de Westelijke Jordaanoever relatief stil. Hoewel dit zeker deels te wijten was aan de PA-inzet om de kalmte te bewaren, is het ook in grote mate te wijten aan de vastberadenheid van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever om zich niet te verstrikken met de Israëli's en de economische en veiligheidswinsten te verliezen die ze de afgelopen twee jaar hebben opgedaan jaar. Desondanks hadden geen veiligheidstroepen of economische voordelen hen stil kunnen houden als ze meer begrip voor Hamas hadden gevoeld. Duizenden zouden de straten op gewelddadige wijze de oorlog hebben ingestort.

7. Israël moet de Palestijnen nu volledig belonen door ter plaatse directe en zinvolle maatregelen te nemen ten behoeve van de gematigden. Afgezien van verschillende felbegeerde maatregelen, zoals een bevriezing van uitbreiding van nederzettingen, vrijlating van gevangenen en verwijdering van wegblokkades, zou Israël duizenden meer Palestijnen in Israël moeten laten werken. Bovendien hebben de Palestijnen duurzame ontwikkelingsprojecten nodig waarbij Israëlische burgers betrokken zijn om hen rechtstreeks te betrekken en de betrekkingen met de buurlanden te versterken. Israël moet ook samenwerken met de internationale gemeenschap om de humanitaire situatie voor de Palestijnen in Gaza te verlichten door enorme hoeveelheden voedsel en medicijnen te verstrekken en een bevredigende veiligheidsregeling uit te werken om de grensovergangen open te houden. Bovendien moet Israël, om zijn humanitaire zorgen kenbaar te maken, de overdracht van honderden ernstig gewonde Palestijnen voor behandeling in Israëlische medische faciliteiten vergemakkelijken.

8. Ten slotte, aangezien de huidige oorlog tegen Hamas de Palestijnse Autoriteit politiek heeft verzwakt, moeten Israël en de Verenigde Staten buitengewone maatregelen nemen om de PA te machtigen. De Verenigde Staten kunnen economische hulp, militaire hardware en training bieden om het Palestijnse bestuur te versterken om zijn stabiliteit en afschrikkende vermogen tegen Hamas te waarborgen. Door volledige inzet te leveren aan inspanningen om zijn langetermijnintenties te bewijzen aan de Arabische regeringen, de Arabische straat en de internationale gemeenschap die kritisch is over zijn militaire invasie, moet Israël zichzelf beschouwen als een betrouwbaardere en geloofwaardiger partner in het vredesproces .

9. Zodra de humanitaire crisis in Gaza substantieel is verlicht en relatieve rust heerst, moeten zowel Saoedi-Arabië als Egypte alle middelen gebruiken die hen ter beschikking staan ​​om Hamas te overtuigen om vervolgens het Arabische vredesinitiatief te aanvaarden. Hamas, die weigerde om Israël eerder expliciet te erkennen, is nu misschien meer geneigd om het initiatief te omarmen dat zijn leiders een gezichtsbesparende uitweg zal bieden. De Verenigde Staten en hun Arabische bondgenoten moeten ook directe druk op Israël uitoefenen om het Arabische vredesinitiatief te accepteren waarin de tweestatenoplossing centraal staat.