Empathie cultiveren in Hongarije

Wat gebruikt Meathead?

1. Hoe was het om mensenrechtenwerk hier te doen?   Het is erg frustrerend. Ten eerste geloven zelfs mensen op straat dat je lid bent van een politieke partij. Je kunt mensen niet overtuigen dat mensenrechtenkwesties overal ter wereld Hongarije betreffen - niet omdat Hongarije een land is, maar omdat we allemaal mensen zijn. Als er mensen zijn die lijden, en je geeft toe dat dit lijden normaal is, weet je niet wanneer dit lijden je kan bereiken. Zelfs als je egoïstisch bent, wil je niet dat dit lijden je overkomt. Als je niet altruïstisch bent, denk dan tenminste aan jezelf - omdat het je de volgende keer kan overkomen.   Kan dat argument mensen overtuigen?   Soms blijven ze gewoon stil. "We hebben al genoeg met onze realiteit", zeggen ze. "Waarom zou ik iets meer doen voor iemand die ik niet ken?"   Wat waren de campagnes waaraan u werkte en die reacties uitlokten?   Eén ging over vrouwenrechten. Het was eigenlijk heel controversieel. We hadden toen een sterke botsing met de directeur van Amnesty International. Eerst hebben we gezegd dat we iets willen doen aan geweld tegen vrouwen in Hongarije. En hij zei: "Je kunt het doen met deze andere NGO die dat altijd doet." We zeiden dat we wisten wat de andere NGO deed en dat we misschien met ze konden praten, maar we wilden iets anders doen. Onze groep heeft een hele campagne opgezet. We hebben een poster gemaakt die over de hele wereld is gebruikt door andere hoofdstukken van Amnesty. Plots zei de directeur dat hij instructies uit Londen had gekregen dat we ons in plaats daarvan moeten concentreren op de vrouwen van Darfur.   En uw campagne was gericht op geweld tegen vrouwen in Hongarije?   Ja. Ons punt was dat als mensen hier niet gevoelig zijn voor zichzelf, ze niet gevoelig zullen zijn voor mensen op 2000 kilometer afstand. Het was ons duidelijk dat het gebrek aan gevoeligheid het probleem was. We moesten hier wijzen op de onzichtbare problemen.

2. "Hoe zien Hongaren er dan uit?" Ik vraag.   Dat is een goede uitdaging voor mensen over hun concept van 'Hongaars'. U zei dat u hoopte meer gemeenschapsgevoel in dit gebouw te creëren.   Het was frustrerend. Je zegt goedemorgen, en mensen reageren niet.   Vanwege een basisniveau van wantrouwen.   Ja. We gingen ooit naar een supermarkt om vlees te kopen voor een barbecue. We aten niet vaak vlees, zelfs voordat we vegetariërs werden, dus vroegen we de man op de vleesafdeling om een ​​aanbeveling. Hij zei: "Waarom vraag je me? En waarom zou je me geloven? We kennen elkaar niet, dus hoe kun je geloven wat ik je vertel?"   Is er iets veranderd sinds je hier bent?

3. Klik hier om de rest van het interview te lezen.

4. Hongarije scoort vrij laag als het gaat om mensen die vertrouwen in anderen hebben. In 2011 heeft de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) een ranglijst gepubliceerd die Hongarije 24e uit 30 landen plaatst. De ranglijst van Hongarije - 47 procent van de bevolking gaf uiting aan veel vertrouwen in anderen - stelde het op bijna de helft van dat van Denemarken (89 procent). Het was ook een van de weinige landen waar het wantrouwen was gegroeid tijdens de verkiezingsperiode. Andere Oost-Midden-Europese landen deden het even slecht: Slowakije en Polen (47 procent), Slovenië (53 procent), Tsjechië (56 procent).

5. "Er is hier veel wantrouwen," vertelde Julieta Nagy Navarro. "En dat is een reactie op een bepaalde houding: ik moet pakken wat ik kan voor mezelf."

6. Nagy Navarro komt oorspronkelijk uit Mexico (wat in de OESO-index nog slechter deed dan Hongarije: 26 procent). Ze heeft een aantal jaren nieuw in Hongarije gewoond en gewerkt. Ik heb afgelopen mei in Boedapest met haar en haar man, Balazs Nagy Navarro, gesproken.

7. Het wantrouwen is een uitdaging gebleken voor haar mensenrechtenwerk. "Je kunt mensen niet overtuigen dat mensenrechtenkwesties overal ter wereld Hongarije betreffen - niet omdat Hongarije een land is, maar omdat we allemaal mensen zijn," zei Nagy Navarro. "Als er mensen zijn die lijden, en je geeft toe dat dit lijden normaal is, weet je niet wanneer dit lijden je kan bereiken. Zelfs als je egoïstisch bent, wil je niet dat dit lijden je overkomt. Als je bent niet altruïstisch, denk dan tenminste aan jezelf - want het kan je de volgende keer overkomen. "

8. Maar zelfs het argument van egoïsme is niet bijzonder overtuigend. "Soms blijven ze gewoon stil," meldde ze. "'We hebben al genoeg met onze realiteit,' zeggen ze. 'Waarom zou ik iets meer doen voor iemand die ik niet ken?'"

9. Een deel van het wantrouwen is een erfenis van de communistische jaren toen de regering officiële solidariteitscampagnes voerde met andere socialistische bloklanden of met de derde wereld. "Veel mensen die ik heb ontmoet, willen niet deelnemen aan deze mensenrechtenbijeenkomsten," meldde Nagy Navarro. "Ze willen niet deelnemen aan een beweging vanwege de erfenis van het socialisme. Maar ze moeten beseffen dat het voor hun eigen voordeel is dat ze het doen, en hun eigen voordeel kan ook het voordeel van anderen betekenen. Als ze accepteren dat het kost het hen om een ​​beetje harder te werken en ook een compromis te sluiten over sommige dingen, niet om alle voordelen voor zichzelf te houden, maar om de mening van andere mensen te overwegen, dan is er een mogelijkheid om naar een betere samenleving te gaan. "

10. Het interview

11. Een veel voorkomende reactie was: hoe zit het met geweld tegen mannen? Er zijn in Hongarije gevallen van mannen die door hun vrouw zijn geslagen. Hoewel dit waar is, is het een heel klein percentage. Natuurlijk zou er geen geweld in het gezin moeten zijn, maar het meeste geweld betreft vrouwen. Het motto voor onze campagne was: niet negeren.   Een bewustmakingscampagne.   Ja. Met flyers en posters.   De poster werd over de hele wereld gebruikt. Zou je het hier kunnen gebruiken of niet?   Ja maar niet zo succesvol. We hadden een botsing met de regisseur. Ze organiseerden hun campagne vóór de onze. Het was een beetje belachelijk om twee acties zonder coördinatie te hebben. Als je hier aan mensenrechten werkt, realiseer je je dat veel van de hier gefinancierde buitenlandse NGO's - en dit heeft iets te maken met de relatie met buitenlanders - normaal gesproken hun eigen CEO's van buiten het land binnenhalen. De president en de manager zijn buitenlanders. Wat niet slecht is. Maar je verwacht na een bepaalde tijd dat de lokale mensen daar op gelijke basis zouden gaan werken. Soms gebeurt dat niet. En het management wacht op instructies van externe of externe adviseurs, die zeggen wat hier moet gebeuren zonder de situatie hier te kennen of de lokale bevolking te vragen wat zij denken. In dit opzicht kan ik begrijpen waarom mensen dit beu zijn.

12. Aan de andere kant voel ik me niet meer een buitenlander. Ik voel me een local. Ik zou het niet eens zijn als iemand zei: "Oh, deze Mexicaan wil ons vertellen wat we moeten doen." Ik woon hier. Ik ben begonnen te zeggen dat ik een Hongaar ben. Wanneer ze me buiten vragen, waar kom je dan vandaan, zeg ik: "Hongarije. Zie ik er niet Hongaars uit?"

13. En ze zeggen: "Nee, niet echt."