Laten we onze eigen cakes bakken

Zou de aanpak van Mrazek voor u kunnen werken?

Te midden van alle gerechtvaardigde media-aandacht voor het besluit van het Hooggerechtshof om een zaak te horen over het reisverbod van president Trump, werd er ook een stillere zaak toegevoegd aan de zaak van de volgende termijn. De bakker Jack Phillips uit Colorado weigerde in 2012 een bruidstaart te bakken voor twee homoseksuele mannen op grond van godsdienstvrijheid en het paar klaagde onmiddellijk aan op grond van discriminatie. Phillips zei dat hij doodsbedreigingen ontving en is begonnen met het maken van rondes in talkshows zoals The View om zijn zaak te bepleiten.
Het juridische argument van Phillips is in wezen dat hij "niemand beoordeelt" en bood het paar een andere cake aan in de winkel behalve de bruidstaart. Hij en zijn advocaat denken dat dit in feite een gelijkmatige uitwisseling is. Verjaardagstaart? Pensioentaart? Doopcake? Alles is goed. Bruidstaarten trekken echter de grens.
Dit lijkt geen bijzonder dwingend juridisch argument te zijn. Decennia geleden werd tenslotte afzonderlijk maar gelijkwaardig ongrondwettelijk gevonden. Een verjaardagstaart die is hergebruikt als bruidstaart is geen bruidstaart, om de redenering van de rechtbank in eerdere zaken te verdraaien voor doeleinden van deze analogie. De ongrijpbare voordelen van wettelijke en sociale erkenning, het soort waarvoor geen wetgeving kan worden vastgesteld, moeten in aanmerking worden genomen als het gaat om deze verschillen.
Dit punt is volgens mij het uitbreiden waard. Persoonlijk kan ik niet zien waarom de eisers in dit geval zo hard hun bruidstaart in dit specifieke etablissement nodig hadden. Dat wil niet zeggen dat ze niet het recht hebben om het te bestellen - ik geloof dat ze wettelijk niet de taart hadden moeten worden geweigerd - het is gewoon om te vragen waarom wij als gemeenschap over het algemeen zo gericht zijn op het erkennen en opnemen van hetero's ons in problematische instellingen en worden uit vorm gebogen als ze dat niet doen.
De beweging voor de gelijkheid van het huwelijk heeft vragen opgeworpen over de integratie van de queer-gemeenschap in de rechte samenleving. Inzicht in en bewust zijn van de praktische juridische en politieke implicaties van huwelijksrechten, door de staat uitgebreid tot bepaalde cultureel aanvaardbare vakbonden en niet tot anderen, betwijfel ik de bedoeling. Veel van het argument van de gelijkheid van het huwelijk draaide om het argument dat "we net als jij zijn", en niet alleen in de zin van "we zijn geen kindermisbruikers, pedofielen of verkrachters" (hoewel dat er ook was). In de welgestelde, witte voorstedengemeenschappen waar de gelijkheid van het huwelijk zijn kracht won - Massachusetts, Californië en andere staten met demografie die in deze richting scheeft - werd dat argument omgezet in iets dat meer lijkt op "We zijn eigenlijk hetero mensen, maar met verschillende echtgenoten. "
De verschuiving van radicale, systemische verandering in de richting van assimilatie die kapitalistische en, belangrijker, heteroseksuele fantasieën van de witte houten schutting, de voorsteden levensstijl van de country club creëerde een afbakening tussen "goede queers" - gay mensen die een recht leven leiden - en "bad queers". De slechte grillen wilden en willen niet zijn als hetero mensen. We zijn niet geïnteresseerd in het vouwen van ons leven in de nette kleine dozen die voor ons zijn opgezet door onze gemeenschappen en economieën. We willen liever iets anders - iets rommeligs, minder gemakkelijk. We willen niet in een rechte wereld leven. In plaats van boos te worden op de bakker omdat hij niet de cake heeft gemaakt die we willen, openen we onze eigen bakkerij.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat de "goede queers" die een levensstijl in de voorsteden van een witte houten schutting willen, verkeerd, misleid of naïef zijn. Het feit dat ze in kerken willen trouwen, bruidstaarten van homofobe bakkers willen bestellen en hun lokale woningbouw willen betrekken, is geen slechte zaak. Het is gewoon dat het hun visie is, en het is niet beter of slechter dan dat van iemand anders. De "slechte queers" die iets anders willen, zijn niet geïnteresseerd in het spelen van die regels, hoewel we degenen die dat wel doen respecteren en omhelzen. Het enige dat we vragen is van hen dezelfde behandeling.