Pakistan's collaboratieve democratie - voordelen van dualistische politiek

5. Het rustgevende ritueel helpt je te leven in het moment.

1. Bovendien kan collaboratieve democratie zich niet ontwikkelen, zelfs niet in deelstaten die de presidentiële vorm van overheid aannemen, zoals de Verenigde Staten. In een presidentiële regeringsvorm vormt een gekozen president de federale overheid, terwijl gekozen gouverneurs provinciale (staats) regeringen vormen. Het concept van een coalitieregering is vreemd aan de presidentiële regeringsvorm. In de Verenigde Staten werkt een Democratische president al dan niet samen met een Republikeins Congres of Republikeinse gouverneurs voor het oplossen van federale en staatsproblemen. Frequente gridlocks tussen de Executive en het Congres tonen de afwezigheid van samenwerking aan. Het presidentiële veto kan zelfs een tweeledige meerderheid in het congres ondermijnen. Samenwerking is daarentegen onontbeerlijk als geen enkele partij een regerende meerderheid in de parlementaire regeringsvorm heeft. In Pakistan heeft de PPP geen absolute meerderheid in het nationale parlement om een ​​eigen regering te vormen. Daarom moet de PPP samenwerken met andere partijen om de federale overheid te vormen. Bovendien, zelfs als een leidende partij een absolute meerderheid in het parlement heeft, kan het toch een meerpartijenregering vormen om de politieke samenwerking uit te breiden. Deze samenwerkingsflexibiliteit is niet beschikbaar in een presidentiële regeringsvorm die beperkt is tot een politieke instelling met twee partijen.

2. Dualistische politiek doet zich voor wanneer een leidende partij die in oppositie zit ook een regerende partij is, en vice versa. In Pakistan voeren de PPP en de PML (N), de twee belangrijkste politieke partijen, een dualistische politiek van regeren en tegelijkertijd oppositie voeren. Zoals hierboven opgemerkt, regeert de PPP het centrum en is de leidende oppositiepartij in de Punjab-vergadering. De PML (N) regeert de provincie Punjab en verzet zich in het nationale parlement. De PML (N) bekritiseert het PPP-beleid op nationaal niveau, terwijl de PPP het PML (N) -beleid op provinciaal niveau bekritiseert. De politieke allianties in de andere drie provincies van Pakistan zijn veel complexer en vallen buiten het bestek van deze analyse; deze allianties zijn echter consistent met collaboratieve democratie.

3. Dualistische politiek verschilt kwalitatief van conventionele politiek. In de conventionele politiek is de oppositiepartij vastbesloten om fouten in de regering te vinden en kan ze toevlucht nemen tot eerlijke, radicale en zelfs onverantwoordelijke kritiek. In de dualistische politiek is de oppositiepartij terughoudend en pragmatisch in haar kritiek omdat zij zelf als regerende partij aan soortgelijke kritiek onderhevig is. De PML (N) verwijt de PPP bijvoorbeeld dat hij de elektriciteitstekortcrisis niet heeft opgelost. De PPP kan de PML (N) echter ook verwijten dat hij de elektriciteitscrisis in de provincie Punjab niet heeft opgelost. Dualistische politiek kan zeker voortbrengen wat Imran Khan, het hoofd van de Pakistaanse Tehrik Insaf, nura kushti noemt, dat wil zeggen nepgevechten tussen de PPP en PML (N). Als regeringspartijen moeten de PPP en PML (N) echter samenwerken in democratie om problemen op te lossen. Ze mogen elkaars regering niet ondermijnen. Als ze weigeren mee te werken, zullen de problemen zich vermenigvuldigen en zullen beide partijen zetels verliezen bij de volgende algemene verkiezingen.

4. Dualistische politiek op een verantwoorde manier is zeer waardevol voor het behoud van het constitutionele systeem. In Pakistan is de conventionele politiek destructief geweest, grenzend aan krankzinnigheid, wat leidde tot militaire interventies. De leidende oppositiepartij zonder belang in een regering, federaal of provinciaal, heeft met het leger samengewerkt om de regerende partij omver te werpen. Onder dualistische politiek heeft de leidende oppositiepartij, zoals de PML (N), geen prikkel om te communiceren met het leger, want als het leger komt, verliest de PML (N) zelf de macht in de provincie Punjab. De PPP en PML (N) hebben een gezamenlijk belang bij het behoud van het constitutionele systeem. De dualistische politiek biedt dus een systemische bescherming tegen dwaze samenzweringen om de regerende partij onrechtmatig te ondermijnen.     Conclusie

5. De leidende politieke partijen hebben meer kans om samen te werken aan democratie als ze regeren en in oppositie zitten. Collaboratieve democratie wordt verder versterkt wanneer partijen serieus overwegen om meerpartijen coalitieregeringen te bouwen op federaal en provinciaal niveau. Efficiënte collaboratieve democratie kan echter niet slagen zonder krachtige maar pragmatische oppositie. Toonaangevende politieke partijen moeten een manier vinden om oppositie te voeren, hetzij op federaal of provinciaal niveau, maar moeten zich onthouden van het ondermijnen van elkaars regering. Deze dualistische politiek van regeren en tegelijkertijd zitten zal het constitutionele systeem beschermen tegen degeneratieve samenzweringen, onwettige collusies en militaire interventies.

6. Neoterische politieke theorieën, net als nieuwe wetten, kunnen voortkomen uit de samenloop van schijnbaar onverenigbare feiten. De collaboratieve democratie van Pakistan - een regeringsvorm waaronder de leidende politieke partijen een dualistische politiek voeren van gelijktijdig regeren en in oppositie zitten - is opgedoken als gevolg van toevallige verkiezingsresultaten. Bij de algemene verkiezingen van 2008 behaalde geen enkele politieke partij een absolute meerderheid in het nationale parlement. De Pakistaanse Volkspartij (PPP), die de meeste zetels in het nationale parlement won, heeft zich met andere partijen verbonden om een ​​meerpartijenregering te vormen. De Pakistaanse moslimliga (N), de op een na grootste partij in het nationale parlement, opteerde na een korte periode van alliantie met de PPP voor de nationale regering en dient nu als de leidende oppositiepartij. De verkiezingen van 2008 hebben nog complexere resultaten opgeleverd in de vier provincies van Pakistan. De PML (N) won een duidelijke meerderheid in de provinciale vergadering van Punjab, de grootste provincie van Pakistan, en heeft de provinciale overheid gevormd. De PPP, de op een na grootste partij in de Punjab-vergadering, dient als de leidende oppositiepartij. De PPP en PML (N), de twee belangrijkste politieke partijen, fungeren dus tegelijkertijd als regerende en oppositiepartijen. Deze dualistische politiek heeft de basis gelegd voor wat men collaboratieve democratie zou kunnen noemen.

7. Elementen van collaboratieve democratie

8. Een onderzoek naar het politieke systeem van Pakistan toont aan dat vijf elementen nodig zijn om een ​​collaboratieve democratie in te stellen. Ten eerste moet een natie een deelstaat zijn en geen eenheidsstaat om collaboratieve democratie te beoefenen. De meeste landen in de wereld zijn echter eenheidsstaten en kunnen geen collaboratieve democratie uitoefenen. Ten tweede is de parlementaire regeringsvorm, in plaats van de presidentiële regeringsvorm, gunstiger voor collaboratieve democratie. Ten derde moet het democratisch systeem meerdere politieke partijen toelaten om algemene verkiezingen aan te vechten. Een eenpartijstaat, zoals China en Noord-Korea, kan geen collaboratieve democratie tot stand brengen. Ten vierde zou de leidende partij een meerpartijen federale overheid moeten vormen, maar in een of meer provinciale vergaderingen oppositie voeren. Als een enkele partij de verkiezingen veegt en geen partijallianties sluit om federale en provinciale regeringen te vormen, kan geen collaboratieve democratie worden ingesteld. Ten vijfde en de belangrijkste, de leidende politieke partijen moeten dualistische politiek voeren terwijl ze tegelijkertijd regeren en tegenover elkaar zitten.

9. De derde en vierde kenmerken van de hierboven genoemde collaboratieve democratie zijn vanzelfsprekend en behoeven geen verdere uitwerking. Andere attributen doen. Collaboratieve democratie kan worden gecultiveerd in deelstaten, zoals India en Pakistan; maar het kan niet groeien in eenheidsstaten, zoals Turkije, waar één partij verkiezingen kan winnen en de nationale regering kan vormen. Als meerdere partijen zijn toegestaan ​​in een eenheidsstaat, zoals Israël, mag een enkele partij geen regerende meerderheid in het nationale parlement behalen. In dergelijke gevallen kan de leidende partij zich verenigen met andere partijen om een ​​coalitieregering te vormen. Een coalitieregering in een eenheidsstaat stelt echter geen coöperatieve democratie in omdat een leidende oppositiepartij volledig van de regering kan worden uitgesloten. En als alle leidende politieke partijen toetreden tot de coalitieregering, ontbreekt het systeem aan krachtige oppositie, de sine quo non voor universele democratie. In een gefedereerde staat is coöperatieve democratie echter cultiveerbaar, aangezien een vooraanstaande oppositiepartij die is uitgesloten van de federale overheid heel goed de regerende partij in een of meer provincies kan zijn. Zoals hierboven opgemerkt, is de PML (N) de leidende oppositiepartij in het federale parlement, maar het heeft zijn eigen regering gevormd in de provincie Punjab.

10. Voordelen van dualistische politiek