Palestina gaat naar de VN

Maak contact met ons

1. In plaats van het VN-bod van de Palestijnen te beschouwen als een bedreiging voor een zieltogend vredesproces, zouden de Verenigde Staten het moeten zien als een kans om een ​​mislukte en sterk verouderde aanpak voor het oplossen van de Israëlisch-Palestijnse te resetten conflict. Het moet trachten de VN-stemming te voorkomen door samen met andere belangrijke internationale actoren een krachtig, nieuw initiatief te ontwikkelen dat de vereisten beschrijft voor een alomvattende oplossing van het conflict (waarvan de contouren al bekend zijn) en vervolgens brede internationale steun bundelen voor het.

2. Zonder dit gedurfde initiatief, zelfs als de Amerikaanse regering de Palestijnen ervan overtuigt hun VN-bod op te geven, is het alleen maar gelukt om een ​​meer ernstige crisis te vertragen in plaats van te voorkomen de weg.

3. Khaled Elgindy is een bezoekende fellow bij het Saban Center for Middle East Policy bij de Brookings Institution. Hij diende als adviseur van de Palestijnse leiders in onderhandelingen over een permanente status met Israël in 2004-9. Dit artikel is aangepast uit een langere versie in het september / oktober nummer van "Buitenlandse Zaken."

4. Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit (PA) en voorzitter van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), is van plan in september de Verenigde Naties op te roepen een Palestijnse staat als een volledige staat toe te laten lid van de organisatie.

5. Abbas 'U.N.-strategie dreigt de Palestijnse leiders op een politieke en diplomatieke ramkoers te plaatsen met Israël en de Verenigde Staten. Toch verdient de beweging geen oppositie, laat staan ​​een directe confrontatie. Terwijl Amerikaanse en Israëlische functionarissen de beweging afwijzen als een daad van "unilateralisme" gericht op het vermijden van onderhandelingen en het "delegitimiseren" van Israël, is het in werkelijkheid geen van deze.

6. In tegenstelling tot de perceptie streven de Palestijnen niet naar een staat of erkenning van de Verenigde Naties, maar naar een volledig lidmaatschap ervan als een bestaande staat. Dit vereist goedkeuring van de Veiligheidsraad en een tweederde meerderheid van de Algemene Vergadering, waardoor het een typisch multilaterale handeling is. In ieder geval zullen de Verenigde Staten zeker een veto uitspreken tegen het bod van de Palestijnen en hen dwingen genoegen te nemen met een eenvoudige meerderheid in de Algemene Vergadering om een ​​"niet-lidstaat" te worden!

7. Het gebaar van Abbas is daarom grotendeels symbolisch. Maar dit wil niet zeggen dat het een leeg gebaar is. Het primaire doel van de PLO is het terugwinnen van een broodnodige politieke invloed door een verschuiving in de kosten-batenberekeningen van Israël en de Verenigde Staten te forceren. De toelating van Palestina tot de Verenigde Naties zou het conflict volgens Abbas transformeren in een kwestie van een lidstaat die de soevereine rechten van een andere schendt. Kortom, Palestijnen hopen het bod te gebruiken om Israël en de Verenigde Staten onder druk te zetten om billijkere onderhandelingen aan te gaan, of deze nu vóór, na of in plaats van de U.N.-stemming plaatsvinden.

8. Deze strategie is niet in een vacuüm of 's nachts tot stand gekomen. De wortels liggen in het geloof, dat al lang door gewone Palestijnen wordt gehanteerd, dat twee decennia van 'vredesverwerking' er niet alleen in zijn geslaagd tastbare voordelen op te leveren, maar in feite veel verliezen hebben opgeleverd. De Arabische lente speelde ook een rol door Abbas te dwingen zijn politieke prioriteiten opnieuw te beoordelen en de kosten te verhogen om zijn publieke opinie te blijven negeren. Zelfs vóór de Arabische opstanden hadden hoge Palestijnse functionarissen privé erkend dat de legitimiteit van de PA 'aan een draad hing'. [! 21597 => 1140 = 1!

9. Dat Amerikaanse en Israëlische ambtenaren bereid zijn naar de mat te gaan om zelfs een symbolische beweging naar de staat te voorkomen - een doel dat beide regeringen anders beweren te ondersteunen - is niets minder dan bizar. De Amerikaanse en Israëlische oppositie is des te meer verbijsterend bij het overwegen van de alternatieven aan de Palestijnse kant. Over Abbas 'schouder zit Hamas, wiens gewelddadige verleden en ambivalentie naar een tweestatenoplossing het tot een onwaarschijnlijke vredespartner maken. Net achter de horizon bevindt zich echter een nieuwe generatie Palestijnen die niet gehecht zijn aan de tweestatenoplossing en nog minder aan het vredesproces en die vroeg of laat de revolutionaire bug zullen betrappen die de regio doorkruist.

10. Of het U.N. bod succesvol is, het werpt al vruchten af. Voor het eerst sinds vele jaren zijn het de Palestijnen die de agenda bepalen. Niettemin brengt het plan enkele ernstige risico's met zich mee. Het meest cruciale voor de Palestijnen is het risico Israël en de Verenigde Staten te vervreemden, die beide vastbesloten lijken de maatregel te verslaan nog voordat deze in stemming komt en dreigen de Palestijnen te straffen als dat het geval is. Het bod dreigt ook de verwachtingen van het Palestijnse volk onnodig te verhogen en de geloofwaardigheid van de PA verder te ondermijnen. Aan de andere kant zou het intrekken van het initiatief in dit stadium waarschijnlijk een nog grotere slag toebrengen aan Abbas en zijn leiderschap.