Soft Power is de sleutel tot het succes van Iran

Filippijnen

1. Gezien de historische rol van Iran, evenals zijn taalkundige en culturele banden, in de regio 'Groot-Iran' - die de Kaukasus, West-Azië, Centraal-Azië omvat en zich uitstrekt tot delen van Zuid-Azië - het land heeft de potentie om als het ware soft power uit te oefenen op een 'natuurlijke markt' om zijn nationale belangen te bevorderen. Volgens deze logica kan het land regionaal meer invloed krijgen als het, naast religieuze banden, vakkundig een beroep doet op gemeenschappelijke historische, culturele, etnische en taalkundige banden met buurlanden. Een deel van deze push kan in de loop van de tijd een de facto omkering van enkele van de consequenties van de Verdragen van Gulistan (1813) en Turkmenchay (1828) met zich meebrengen - dat wil zeggen, de kunstmatige kloof dichten die deze Russisch-Perzische oorlogscapitulaties gecreëerd tussen Iraniërs en hun broeders uit de Kaukasus in de afgelopen twee eeuwen.   De zorgvuldig geformuleerde boodschap van president Rouhani in maart van dit jaar is een voorbeeld van zo'n zachte kracht in actie. In een brief gericht aan de staatshoofden van negen buurlanden die deze oude nieuwjaarstraditie vieren, verklaarde hij: "Nowruz is een festival van matiging en de oudste dynamische traditie in onze gemeenschappelijke geschiedenis." Hij moedigde de landen van de Nowruz-zone aan om naast vriendschap en verzoening betere en verdere relaties met elkaar aan te gaan en moderne voorwaarden te scheppen voor vreedzame coëxistentie op basis van de historische nucleaire overeenkomst tussen Iran en P5 + 1 en de opheffing van sancties. " Veel meer is dergelijke openbare diplomatieke verleiding vereist.

2. Teheran moet ook profiteren van de dynamiek van de nucleaire deal van Iran om een ​​netwerk van staten te smeden die vriendelijk zijn voor zijn belangen, en om hen de nodige prikkels te geven om via strategische partnerschappen in dergelijke vriendschap te blijven investeren. , gemeenschappelijke projecten en financiële samenwerking. De tripartiete overeenkomst tussen Iran, India en Afghanistan, die afgelopen mei werd gesloten, om de Iraanse haven van Chabahar te positioneren als een transport- en handelscorridor is een voorbeeld van een belangrijk nationaal initiatief dat goed past in een grotere soft-power push van Teheran . Zulk economisch in elkaar grijpen kan in de loop van de tijd zelfs leiden tot een gemeenschappelijk veiligheidsregime, waardoor deze triade verder wordt geïntegreerd. Andere voorbeelden zijn inspanningen om de Silk Road-handelsroute tussen Iran en China (via de Yiwu-Teheran-trein) nieuw leven in te blazen, de overeenkomst tussen Iran en Azerbeidzjan over handel en joint ventures om waterkrachtcentrales te bouwen en samenwerking met betrekking tot (steeds schaarser wordende) watervoorraden, evenals de Internationale Noord-Zuid Transportcorridor die wordt onderzocht tussen Rusland, India, Iran en Centraal-Aziatische staten. Teheran zou nu moeten proberen vergelijkbare projecten uit te breiden naar zijn Arabische buren in de Perzische Golf, evenals naar andere staten in de regio en naar andere regionale theaters - met volledige erkenning van het feit dat, met investeringen in politieke relaties en de nodige infrastructuur, Iran zou realistisch gezien de belangrijkste internationale transithub van de regio kunnen worden.

3. Zoals ik in het verleden heb betoogd, heeft het Midden-Oosten dringend behoefte aan een re-engineering van de regionale orde door middel van nieuwe instellingen en structuren waarmee het interstatelijk conflict beter kan beheren en vermijden, en ook kansen creëren voor regionale samenwerking en integratie. Natuurlijk, Iran en Egypte waren, afgezien van een uitgebreid regionaal bestuursregime, in de jaren zeventig de eerste landen in de regio die opriepen tot een vrije zone voor massavernietigingswapens in het Midden-Oosten. De recente nucleaire deal met Iran past dus aantoonbaar in deze traditie van werken aan een nucleaire vrije zone en biedt Teheran de mogelijkheid om het idee van een nieuwe regionale veiligheidsarchitectuur te verdedigen op basis van het concept van gemeenschappelijke veiligheid, vrij van wapens of massavernietiging en verankerd in een niet-aanvalsverdrag. Dit zou natuurlijk een langetermijnvisie zijn met onmiskenbare uitdagingen. Daarom moet Iran op de korte termijn de steun van regionale partners zoeken om een ​​permanent regionaal veiligheidsforum op te richten om kwesties van strategisch belang te bespreken, waaronder de dreiging van Daesh, grensoverschrijdend terrorisme en ontheemden. Door dit te doen, zou Iran - en de regio - onmetelijk kunnen winnen. Teheran moet niet verlegen zijn om zich opvallend te positioneren als een leider in de bevordering van regionale vrede en stabiliteit.

4. Volgens dezelfde logica moeten de promotie en mainstreaming van de Perzische taal in het buitenland prioriteit krijgen van strategen in Teheran. Hoewel in dit opzicht al enkele inspanningen worden geleverd, moeten deze worden versterkt. Bovendien moet een van de andere centrale pijlers van de culturele diplomatie van Iran ook een voortdurende inzet voor een interreligieuze dialoog zijn, voortbouwend op eerdere initiatieven zoals de Dialoog onder beschavingen, geïntroduceerd door de voormalige Iraanse president Mohammad Khatami.

5. Waarom, een post-nucleaire deal, een strategie van zachtere verleiding Teheran zou kunnen positioneren als een leider in vrede en veiligheid in de regio

6. Hoewel veel wordt gemaakt van de harde macht van Iran, wijst de recente nucleaire deal op het vooruitzicht dat de onbenutte zachte macht van het land veel centraler is voor het succes op lange termijn in de 21ste eeuw. Zoals de 13e-eeuwse Perzische dichter Jalal ad-Din Muhammad Rumi schreef:

7. "Verhef uw woorden, geen stem. Het is regen die bloemen laat groeien, geen donder."

8. Zeker, in de door conflicten geteisterde buurt van Iran is het militaire instrument van cruciaal belang om potentiële aanvallers af te schrikken. De verwoestende oorlog tussen Iran en Irak in 1980-1988 heeft Iraniërs deze les geleerd tegen hoge kosten in bloed en nationale schatten. En toch zal harde macht niet de permanente bewondering van de buurlanden van Iran winnen, duurzame allianties opbouwen of Iran zelfs helpen zijn relatieve isolement te doorbreken. Terwijl de Arabische staten van de Perzische Golf jaarlijks hun militaire uitgaven verhogen - grotendeels in directe reactie op de militaire capaciteiten van Iran - en terwijl Teheran tegenmaatregelen neemt, dicteert een acuut veiligheidsdilemma de geopolitieke logica van de regio, die instabiliteit en onveiligheid voedt.

9. Het gezamenlijke alomvattende actieplan (de nucleaire deal van Iran), gesloten in juli 2015 tussen Iran, de P5 + 1 en de EU, die de VN-Veiligheidsraad heeft ontvangen via resolutie 2231 en heeft geresulteerd in het opheffen van economische sancties tegen Iran, was niet alleen een groot succes voor de Iraanse diplomatie - zonder twijfel een tour de force - maar versterkte ook de soft-power geloofsbrieven van Iran als een echte speler in het behoud van internationale vrede en veiligheid (door vreedzame middelen). Die deal heeft internationaal - en in de politiek in eigen land - een gouden kans gecreëerd voor de regering in Teheran om een ​​alomvattende strategie te bedenken en uit te voeren om soft power te projecteren op een manier die zowel het regionale veiligheidsdilemma vermindert als het nationale voordeel dient.

10. Sinds de oprichting van de Islamitische Republiek in 1979, heeft Iran zwaar vertrouwd op zijn unieke Shia-karakter als de basis van zijn zachte kracht om steun te galvaniseren uit de zakken van sjiitische populaties in een door de Soennnen gedomineerd midden Oost- en Centraal-Azië. Dit beleid is doelbewust en strategisch geweest, met duidelijke ideologische onderbouwing. Hoewel het zijn successen heeft gehad - inclusief de huidige invloed van Iran vandaag in Libanon en Syrië, of in Irak na Saddam Hoessein - is het netto-effect per definitie beperkt in reikwijdte (en geografie), waardoor het vermogen van Teheran om strategische dividenden op de lange termijn te genereren beperkt is .

11. Inderdaad, het vertrouwen op het Shia-karakter voor zachte machtsprojectie is aantoonbaar inconsistent met de grondwet van de Islamitische Republiek, die de regering verplicht haar buitenlands beleid te formuleren op basis van "broederlijke toewijding aan allen Moslims, "en haar algemene beleid" met het oog op het cultiveren van de vriendschap en eenheid van alle moslimvolken. " Bovendien, net zoals het het volledige bereik van de zachte macht van Iran buiten de Shia-wereld beperkt, speelt deze benadering ook rechtstreeks in bij sektarische afdelingen in de regio; inderdaad, het verder verankeren van allianties langs sektarische lijnen. Dit is duidelijk zelfvernietigend, want het compliceert niet alleen de toch al moeilijke veiligheidsomgeving van Iran, maar isoleert het land ook verder binnen zijn eigen geopolitieke ruimte.

12. Wat betreft de culturele en people-to-people diplomatie, gezien de rijke literaire en artistieke traditie van Iran, is het logisch dat de filmmakers, acteurs, muzikanten, schrijvers, dichters, ambachtslieden en kunstenaars van het land atleten zouden beter bekend en gevierd moeten worden in de wereld dan ze nu zijn. Ze zijn het waard om op zichzelf te financieren en ondersteunen, maar voor strategische doeleinden zijn ze een belangrijke bron van onaangeboorde Iraanse soft power in de regio en internationaal. De kunst creëert ongrijpbare banden van genegenheid en affiniteit tussen mensen. Je kunt niet haten wat je bewondert; je kunt niet demoniseren wat aantrekt. In die zin kan kunst dienen als die cruciale verbindende brug tussen mensen. De zachte kracht van Iran zal des te krachtiger zijn wanneer zijn kunstmacht volledig wordt getoond.

13. * De meningen zijn alleen de auteurs.

14. * Dit stuk is een enigszins gewijzigde versie van het origineel gepubliceerd door Global Brief magazine.