Valentijnsdag: een radicale verandering in de manier waarop we missiegerichte zakelijke relaties opbouwen

Appeltaart van Joyce Maynard

1. Het is Valentijnsdag en de tijd van het jaar waarin iedereen over relaties praat. Talloze artsen en liefdesgoeroes verschijnen op tv of in artikelen waarin advies wordt gegeven over hoe mensen sterkere, gezondere relaties kunnen opbouwen.

2. En het terugkerende thema dat u hier allemaal hoort, is dat de sleutels tot een succesvolle relatie communicatie, vertrouwen en wederzijds begrip zijn.

3. In de loop van de geschiedenis hebben mensen hun romantische relaties geformaliseerd door te trouwen, wat dient als een soort contract tussen twee mensen dat ze er voor de lange termijn in zitten. Gegevens die het afgelopen decennium door het US Census Bureau zijn verzameld, wijzen op een groeiende trend van mensen die voor het huwelijk kiezen om samen te wonen. Het debat woedt voort over de voor- en nadelen van dit soort situaties, maar dit zette me aan het denken. Als we in romantische relaties een contract tussen twee mensen zouden kunnen opgeven ten gunste van een relatie die is gebouwd op vertrouwen en betrouwbaarheid op de lange termijn, waarom zou dit dan niet werken in een zakelijke context?

4. Wat als we een radicale verandering overwegen in de manier waarop non-profitorganisaties, financiers en agentschappen die in de missiegerichte ruimte werken hun relaties benaderen? Wat als deze relaties, in plaats van contractuele verplichtingen en verwachtingen, op een veel sterkere basis waren gebouwd, een waarbij wederzijdse buy-in voor een gemeenschappelijke missie en vertrouwen in elkaar nodig waren om die oorzaak te ondersteunen? Kan dit diepere, betekenisvollere partnerschappen creëren die uiteindelijk leiden tot meer succes voor alle betrokkenen?

5. Wat als we zouden gaan werken binnen een 'geschenkeconomie', een term die wordt gebruikt in een artikel van Huffington Post over Adrian Hoppel, die een lucratieve baan achterliet om zijn eigen webdesignbedrijf te starten. In plaats van klanten vooraf een vergoeding te vragen, geeft Hoppel klanten het werk 'als een geschenk' en laat ze vervolgens beslissen wat ze hem moeten betalen op basis van de waarde van dat geschenk. Een model dat hij zegt is gebaseerd op "wederzijds respect en eerlijkheid."

6. Uit Hoppel's Blog: "Werken in het geschenk betekent niet dat ik gratis werk, of dat ik mijn werk zonder zorgen weggeef. Het betekent dat mensen erop vertrouwen dat ik een website voor ze bouw, en ik vertrouw erop dat ze mijn werk ondersteunen als ze eerlijk geloven. "

7. En Hoppel is niet de enige die dit model laat werken. Cookies for Kids 'Cancer, een nationale non-profitorganisatie die zich toelegt op onderzoek naar pediatrische kanker, heeft meer dan $ 4 miljoen opgehaald door de verkoop van bakkers in het hele land. Gretchen Holt-Witt, die de organisatie oprichtte nadat bij haar 2-jarige zoon Liam de diagnose kinderkanker was gesteld, wilde iets "onweerstaanbaars" creëren waar mensen deel van zouden willen uitmaken. De bakverkopen zijn vrijwilligersinspanningen en in plaats van dollarbedragen op artikelen te stellen, vertrouwt de organisatie erop dat mensen geven wat ze kunnen. Ze vertrouwen erop dat de missie mensen zal inspireren om zowel hun tijd als donatie aan te bieden.

8. Cookies for Kids 'Cancer zagen ongelooflijk succes, niet door donoren te vertellen hoeveel ze moesten geven, maar door sterke relaties met bakkers en voorstanders van kanker in het hele land te creëren.

9. Mario Morino is mede-oprichter van Venture Philanthropy Partners (VPP) en auteur van het boek Leap of Reason. In plaats van het te beschouwen als het toekennen van subsidies, benadert VPP haar activiteiten als het creëren van langdurige investeringspartnerschappen met non-profitorganisaties gebaseerd op vertrouwen en gedeelde risico's. VPP financiert geen programmakosten, maar ze werken samen met non-profit leiders om de sterkte van hun organisaties op te bouwen door middel van grootschalige, meerjarige financiering.

10. Morino beweert dat het huidige systeem non-profitorganisaties in staat stelt de echte uitdagingen niet op te lossen, omdat ze gedwongen worden zo gefocust te zijn op een enkel programma in plaats van de algemene langetermijndoelstelling. Ik zou dit vergelijken met een band-aide fix. In plaats van de oorzaak van het probleem te achterhalen, biedt het traditionele model voor het toekennen van subsidies doorgaans non-profitorganisaties de mogelijkheid verlichting te bieden voor een symptoom. Hierdoor kan de non-profitorganisatie zich alleen richten op een tijdelijke oplossing in plaats van het kernprobleem aan te pakken.

11. Wat als, in plaats daarvan, financiers samenwerkten met een organisatie om leiderschapsontwikkeling en prestatiemanagement te ondersteunen en daarmee een sterkere basis bouwden die op de lange termijn over het algemeen effectiever zou zijn.