Waarom Egyptenaren hun cultureel erfgoed behouden

IN VERBAND ...

1. Twee huizen met prachtige oude beschavingen. Twee moderne landen geleid door despoten. Twee massale regime-veranderingen. Maar in Egypte verzamelen burgers zich om hun cultureel erfgoed te beschermen, terwijl in Irak plundering en vernietiging versnellen. Waarom koppelen Egyptenaren wapens op het Tahrir-plein om hun Nationaal Museum te beschermen, terwijl duizenden objecten nog steeds ontbreken in het Iraakse Museum en veel van hun locaties eruit zien als het maanlandschap?

2. De verschillen hebben niets te maken met liefde en respect voor de geschiedenis of kennis van het belang ervan voor de wereld. De meeste Irakezen kennen en respecteren hun iconische sites zoals Babylon, Ur en Nimrud; op dezelfde manier vereren Egyptenaren de piramides, het graf van Luxor en Toetanchamon. Allen houden van hun geschiedenis en het belang ervan bij de ontwikkeling van de beschaving.

3. Het verschil is dat Egyptenaren hun culturele geschiedenis ook waarderen en gebruiken als een economisch bezit en niet alleen als een immaterieel cultureel erfgoed. Toerisme is de grootste industrie van Egypte (meer dan 11% van het BBP) en de grootste werkgever (een op de acht banen), en zelfs Egyptenaren die niet rechtstreeks in de toeristische sector werken, profiteren van het inkomen dat het genereert. Bijna elke Egyptenaar kent iemand die in de enorme toeristenhandel van Egypte werkt. Toerisme is de grootste bron van buitenlandse valuta van Egypte en misschien de beste manier voor de gemiddelde Egyptenaar om te ontsnappen aan verschrikkelijke armoede.

4. Egyptenaren kennen dus de enorme economische voordelen van het niet-destructieve gebruik van hun archeologische verleden. Ze "eten" hun geschiedenis door het te bewaren en te delen met anderen. En ze weten dat cultureel erfgoed een hernieuwbare hulpbron is - goed beheerd en gebruikt en nog vele generaties lang kan worden geëxploiteerd. Voor Egyptenaren bewaart het niet vernietigen van hun cultureel erfgoed zowel hun verleden als hun toekomst.

5. Ik ben getuige geweest van deze kwaliteit sinds mijn eerste bezoek aan Egypte in 1991 na de eerste Golfoorlog, een nieuwe periode waarin de toeristische handel daar verdween. Ik was onder de zeven toeristen op een Nijl-cruiseboot ontworpen voor 150 passagiers. Ondanks de economische tegenspoed bleven de Egyptenaren trots op hun erfgoed en enthousiast om het ons te laten zien. Ondanks hun inkomensverlies namen plunderingen en vernietiging niet toe - ze erkenden de langetermijnwaarde van hun erfgoed, zowel economisch als cultureel. Die houding heeft zich in de tussenliggende jaren duizend keer terugbetaald.

6. Irak daarentegen is de afgelopen dertig jaar verwoest door een bijna continue oorlogvoering en een regering die vijandig staat tegenover westerse belangen. Er werd weinig of niets gedaan om het toerisme aan te moedigen of archeologische vindplaatsen te beheren. Sitebescherming werd bereikt door harde strafrechtelijke sancties in plaats van niet-destructieve ontwikkeling. Ondertussen toonde de regering zelf weinig respect voor zijn cultureel erfgoed - Saddam Hussein bouwde een van zijn paleizen direct bovenop de oude site van Babylon. En plunderingen waren al lang gangbaar in Irak toen de strafrechtelijke sancties konden worden vermeden.

7. Voor de meeste Irakezen blijft cultureel erfgoed een abstract begrip van het verleden - gerespecteerd en gerespecteerd, maar niet relevant voor hun moderne leven. In Irak is er geen geschiedenis van economisch profiteren van toerisme en ander niet-destructief gebruik. Irakezen hebben evenmin de dagelijkse ervaring met hun erfgoed als Egyptenaren. Ze komen hun erfgoed niet tegen en profiteren er ook niet van. De enige manier waarop Irakezen hun geschiedenis kunnen "eten" is door het te plunderen, en toen de gelegenheid zich voordeed, grepen ze het. Hun museum werd geplunderd en veel van hun sites zien eruit als de maan, voorzien van duizenden ongeautoriseerde kuilen.

8. Toerisme is niet altijd een wondermiddel voor cultureel erfgoed. Te veel toeristen en te veel voorzieningen kunnen monumenten net zo gemakkelijk vernietigen als plunderingen en een gebrekkige economische ontwikkeling. En het zal niet altijd plundering voorkomen. Maar kunnen we zonder economische reden om hun cultureel erfgoed te behouden, verwachten dat arme en wanhopige mensen het niet vernietigen? De gesloten armen van het Egyptische volk op Tahrir Square bieden het antwoord.

9. Twee huizen met prachtige oude beschavingen. Twee moderne landen geleid door despoten. Twee massale regime-veranderingen. Maar in Egypte verzamelen burgers zich om hun cultureel erfgoed te beschermen, terwijl in Irak plundering en vernietiging versnellen. Waarom koppelen Egyptenaren wapens op het Tahrir-plein om hun Nationaal Museum te beschermen, terwijl duizenden objecten nog steeds ontbreken in het Iraakse Museum en veel van hun locaties eruit zien als het maanlandschap?