Waarom zijn we in het Midden-Oosten?

De reden hiervoor is beschamend circulair - we moeten in het Midden-Oosten blijven om ons te beschermen tegen terroristen die Amerika haten omdat we in het Midden-Oosten zijn. De bewering van George W. Bush herhaalde vaak dat "ze ons haten vanwege onze vrijheden" onzin is. Ze haten ons omdat we buitenlandse indringers zijn. Hoe langer we blijven, hoe waarschijnlijker het is dat we nog een 9/11 zullen zien. En zoals de bomaanslag op de Marathon van Boston aantoont, zullen de mensen die de volgende aanval uitvoeren eerder hier wonen dan daar.

Barack Obama heeft gelijk dat het stoppen van de verspreiding van kernwapens een van onze hoogste internationale prioriteiten moet zijn. Maar partij kiezen in de politieke en religieuze burgeroorlogen in het Midden-Oosten heeft onze geloofwaardigheid ondergraven, waardoor het lijkt alsof we meer geïnteresseerd zijn in het controleren van de invloed van Iran dan nucleaire proliferatie. Waarom, zo vraagt de Amerikaanse burger zich af, is het goed dat Israël en Pakistan weigeren internationale verdragen te ondertekenen en inspectie van hun nucleaire faciliteiten toe te staan, maar niet Iran?

Hoe dan ook, de hefboomwerking die Iran aan de onderhandelingstafel bracht, was niet de aanwezigheid van het Amerikaanse leger of het geratel in Washington. Het waren de economische sancties.

Olie is een internationale handelswaar. Als het uit de grond komt, wordt het verkocht op de wereldmarkt. Producerende landen hebben consumenten nodig. Amerikaanse consumenten kopen olie tegen wereldprijzen, en het is voor hen beschikbaar zoals het is voor iedereen die het kan betalen. Ze krijgen geen speciale korting voor het hebben van militaire bases in het gebied.

De economische motivatie voor de invasie van Irak was niet om te verzekeren dat wij Amerikanen gas zouden hebben voor onze auto's en olie voor onze ovens, maar om te verzekeren dat Amerikaanse oliemaatschappijen degenen zouden zijn om het hier te brengen.

Vandaag halen we minder dan 10 procent van onze olie uit de Perzische Golf. De Verenigde Staten zullen nu naar verwachting zowel Saudi-Arabië als Rusland als de grootste olieproducent ter wereld passeren in de komende twee jaar. Tegen 2020 zal Noord-Amerika, en waarschijnlijk alleen de VS, zelfvoorzienend zijn in olie en gas.

De claim dat Amerikanen in het Midden-Oosten moeten zijn voor de olie is van twijfelachtig naar ongeloofwaardig geworden.

De Verenigde Staten hebben Israël niet nodig om zijn veiligheid te beschermen. Israël heeft ook de VS niet nodig

Israël heeft veruit het krachtigste geavanceerde leger in de hele regio. Het arsenaal omvat nucleaire en chemische wapens die, omdat Israël heeft geweigerd om internationale verbodsbepalingen inzake non-proliferatie te ratificeren, zich kunnen blijven ontwikkelen zonder inmenging van buitenaf. De omliggende Arabische staten zijn disfunctioneel, ongeorganiseerd en gevangen in de brute quasi-religieuze oorlog tussen Soennieten onder leiding van Saoedi-Arabië en sjiieten onder leiding van Iran die waarschijnlijk nog tientallen jaren zal aanslepen. Hezbollah, ontstaan in Libanon als gevolg van de invasie van Israël in 1982, kan lastigvallen, maar vormt zeker geen bedreiging voor het bestaan van Israël.

Zelfs als Iran uiteindelijk een bom bouwt, zou Israël nog steeds de capaciteit hebben om dat land terug te blazen naar het stenen tijdperk, en er is geen bewijs dat het politieke establishment van Iran suïcidaal is.

Het veiligheidsprobleem voor Israël komt van binnen het grondgebied dat het controleert: de status van de veroverde, verbitterde Palestijnen, die in 1948 en 1967 uit hun huizen werden verdreven en in de getto's van de Westelijke Jordaanoever en Gaza om ruimte te maken voor de Joodse staat.

De Palestijnen staan militair machteloos. Ze kunnen met stenen gooien en af en toe over een verloren ziel praten om zelfmoordterrorist te worden. Vanuit Gaza kunnen ze wiebelende mortieren lobben over de grens met Israël. Maar altijd ten koste van zware vergelding. Tweeduizend Gazanen werden gedood bij de Israëlische strafaanvallen van augustus 2014. Het zal hen tien jaar kosten om hun huizen en infrastructuur weer op te bouwen.

Toch zullen de Palestijnen hun eigen droom van een onafhankelijk thuisland niet opgeven - althans op het grondgebied dat sinds 1967 door het Israëlische leger wordt bezet. Dus hebben onze regeringen bijna een halve eeuw lang geduwd beide partijen om te onderhandelen over een permanente oplossing, waarbij miljarden hulp aan Israël worden geschonken, en minder, maar aanzienlijke bedragen om de Palestijnen te sussen en Egypte en Jordanië om te kopen om Israël te erkennen. We hebben een enorme politieke prijs betaald; onze rol als medewerker in de Palestijnse onderdrukking is een belangrijke bron van anti-Amerikanisme in de moslimwereld.

De inspanning van de VS is mislukt. Noch de Palestijnen, noch de Israëli's - beiden gedreven door woede, wederzijds wantrouwen en historische grieven - hebben zich goed gedragen. Maar Israël heeft de controle over de Westelijke Jordaanoever. Dus elke geloofwaardige oplossing vereist dat het een einde maakt aan het apartheidssysteem dat ze hebben opgelegd, hetzij door Israëlisch staatsburgerschap te geven aan de Palestijnen (één staat) of door de oprichting van een onafhankelijk Palestina (twee staten) toe te staan.

Om hun piqué te sussen bij zijn poging om een non-proliferatieovereenkomst met Iran te krijgen, ontmoette Barack Obama afgelopen donderdag in Camp David met Saoedische vorsten en leiders van de andere vijf feodale dictaturen van de Perzische Golf . Hij bevestigde de "ironische" inzet van de Verenigde Staten voor hun veiligheid en beloofde nog meer militaire hulp en samenwerking. Nadat het persoonlijke stof tussen Obama en de Israëlische premier Benjamin Netanyahu is opgelost, kunnen we verwachten dat de regering en het congres nog meer staal toevoegen aan onze toezegging om Israël te beschermen en te subsidiëren door meer toe te voegen aan de toch al enorme voorraad geavanceerde wapens.

We zetten dus nog een stap dieper in de tragedie van Amerikaanse interventie in het Midden-Oosten die een schadelijke farce is geworden.

Beschouw slechts een van de subplots die de kop ronddraaien: we zijn verbonden met onze verklaarde vijand, Iran, tegen de bloedige islamitische staat, die voortkwam uit de chaos die was ontstaan door onze eigen eerdere beslissingen om binnen te vallen. Irak en om het Assad-regime in Syrië omver te werpen, waardoor we zij aan zij moeten vechten met jihadistische gekken die worden gefinancierd door Saoedi-Arabië, die we steunen tegen de Houthi's in Jemen, de bittere rivalen van Al Qaida - de daders van 9 / 11!

Sinds 1980 hebben we minstens 14 verschillende moslimlanden binnengevallen, bezet en / of gebombardeerd. Na het offeren van duizenden Amerikaanse levens en triljoenen dollars, is de regio nu een ketel van dood en vernietiging. Toch houden we vol, zonder einde in zicht. Zoals een voormalige luchtmacht-generaal Charles F. Wald opmerkte tegen de Washington Post: "We gaan hier in ons leven geen einde aan maken."

Democraten en republikeinen sluipen over tactiek, maar geen van beiden wil de vraag bespreken of we er in de eerste plaats moeten zijn. Zelfs liberalen die voorzichtig zijn, zoals de redactie van de New York Times, haasten zich om ermee in te stemmen dat de VS een "leidende rol" moeten spelen bij het oplossen van de vele problemen in het Midden-Oosten. In andere werelden, blijf op koers.

De gewone burger die dit allemaal probeert te begrijpen, kan zich redelijkerwijs afvragen: waarom? Het antwoord van de president is dat de oorlog in ons 'nationale belang' is. Het congres zegt, Amen. De uitdrukking zorgt ervoor dat politici en experts in talkshows het knikken van hun hoofd synchroniseren, wat aangeeft dat het nationale belang niet hoeft te worden verklaard - en zeker niet wordt besproken.

Wanneer we op meer bijzonderheden drukken, biedt onze regerende klasse vier redenen voor deze eindeloze oorlog:

1. Terrorisme bestrijden

2. Bevat Iran

3. Olie vastzetten

4. Israël verdedigen.

Maar wanneer de burger in wiens vitale belang de oorlog vermoedelijk wordt gevochten, goed zal kijken, zal hij / zij ontdekken dat geen van deze argumenten - of ze allemaal samen - de vreselijke kosten, of is zelfs logisch.

De claim is dat we nog een 9/11 zullen voorkomen door terroristen te doden en ze voor de kust te houden. Maar inmiddels is het duidelijk dat onze interventies contraproductief zijn, d.w.z. ze hebben de pool van Amerikaanse haatfanaten enorm vergroot, bereid om zichzelf te doden om ons pijn te doen.

Amerikanen zijn geschokt wanneer ISIS de openbare onthoofding op tv wordt getoond. Wat ze niet worden getoond, zijn de onthoofdingen die routinematig worden uitgevoerd door de Saoedi-Arabische regering en onze "gematigde" bondgenoten. Evenmin wordt hen verteld dat milities verbonden aan de door de VS gesteunde regering in Irak gevangenen hebben gedood door gaten in hun schedels te boren met elektrische boormachines. Dit is de manier waarop slechte mensen zich in dat deel van de wereld gedragen. ISIS is een symptoom, geen oorzaak, van fanatisme in het Midden-Oosten - een probleem dat is geworteld in corruptie, tirannie en onwetendheid, die de Verenigde Staten niet kunnen oplossen. Ondertussen hebben Arabische regeringen zelf voldoende vuurkracht om ISIS te verslaan als ze hun eigen verschillen opzij kunnen zetten om het te doen. Als ze dat niet kunnen, is het niet onze taak om hen van hun eigen dwaasheid te redden.

Iran is geen bedreiging voor de Amerikaanse veiligheid en zal niet zover zijn als men in de toekomst kan kijken. De vijandigheid tegenover de VS is een product van meer dan 50 jaar van onze actieve inmenging in de politiek, beginnend in 1953 toen de CIA de democratisch gekozen premier ten val bracht en hem verving door een koning.

Het is tijd om je gietijzeren koekepan te kruiden. Hier is hoe.