Wat Schotland ons over Europa vertelt

Leren voor duurzaamheid: hoop voor de toekomst

1. Schotland, zoals Quebec, de Basken of de Koerden, een groot deel van het Midden-Oosten en de Balkan, om maar te zwijgen van een aantal sudderende hotspots langs de Russische periferie, zijn herinneringen aan hoe deze twee tendensen voeren oorlog met elkaar en de enorme moeilijkheid om grote, multiculturele aggregaties effectief bij elkaar te houden. Dit kan ook gelden voor China en zelfs de meest verlichte democratieën, de VS, die ruim vóór het nationalisme zijn ontstaan ​​toen een ideologie opkwam (onnodig te zeggen dat nationalisme niet hetzelfde is als patriottisme, of zelfs uitzonderlijk). Zelfs in Amerika heb je hernieuwde roep om de rechten van staten en lokale autonomie, omdat politieke polariteiten regionale culturele verschillen in kaart brengen, vaak simplistisch herleid tot religieuze verschillen. Rick Perry praat over Zuid-Carolina in oorlog met de federale overheid. Het Romney-kamp spreekt over gezondheidszorg als een kwestie van de staat. Immigratie blijft een brandend probleem in sommige staten. En protestbewegingen zoals de Tea Party en Occupy Wall Street gooien ofwel rond zinnen als afscheiding of nietigverklaring, of, in het laatste geval, proberen hun eigen politieke ruimtes uit te houwen met hun eigen experimenten om bestuur opnieuw uit te vinden. En wat is een multinationale onderneming dan een grote, wereldwijde, zelfbesturende entiteit?

2. Voor alle Republikeinse minachting voor 'socialistisch' Europa verenigen vrijhandel, vrije markten en een fundamenteel utilitarisme technocraten en politici in de ontwikkelde economieën; trouw aan die overtuigingen en beleid is bijna de definitie van 'ontwikkeld'. Dat 'rationele' beleid, dat altijd grote vrijhandelszones omvat, staat altijd voor de deur, staat altijd aan de kant van de geschiedenis, zoals het proletariaat van Karl Marx of de 'laatste man' van Francis Fukuyama. Dit is een lange manier om dat te zeggen, in een wereld waar Schotland - Schotland! - dreigt te breken met de banden met Groot-Brittannië gevormd (vrij succesvol, let wel) meer dan drie eeuwen geleden, hoe zal de eurozone nationale entiteiten overtuigen, elk met een beroep op een diep en emotioneel bevredigend verleden (het verleden, dood zijn, is vaak bevredigend) om dat allemaal te laten vallen en zich te omhullen in dit synthetische kledingstuk genaamd "Europa"?

3. Dit alles verklaart hoe Europa, misschien Schotland en Groot-Brittannië, en voor een paar slechte jaren volgens de Articles of Confederation, de VS, konden eindigen met een monetaire unie die was getrouwd met fiscaal onafhankelijke politieke entiteiten. Het is niet zo dat de leiders van al deze projecten dom, feckless, corrupt of noodzakelijk zwak zijn - zoals het leiderschap van de eurozone is belast. Zolang deze beide ideeën krachtig blijven en democratie levensvatbaar blijft, hebben ze maar heel weinig andere opties dan proberen wanhopig de cirkel rond te maken.

4. Een ijzeren kletterende koude dag in januari. Sneeuw in de voorspelling. South Carolina zal eindelijk stemmen en stuurt het reizende GOP-carnaval van belastingaangiften, private equity en ongemakkelijke huwelijksverhalen door naar Florida. En wat wil ik bespreken? Schotland. Weet je, dat noordelijke aanhangsel van Groot-Brittannië dat uitsteekt in de kille Noordzee. Het land van kilts, harige benen, golf, Adam Smith, David Hume en single malts op regenachtige dagen. En onafhankelijkheid. Vandaag in de Financial Times biedt Martin Wolf zijn gebruikelijke nuchtere anatomie van de kwestie op tafel: de poging van Schotland om de unie met Groot-Brittannië te verbreken en zijn onafhankelijkheid "verloren" te herwinnen in de Acts of Union, 1707. Wat ik weet over deze kwestie is niet veel waard, meestal verzorgd door Wolf en vage herinneringen aan oude artikelen in nieuwsbladen. Wolf lijkt te denken dat echte Schotse onafhankelijkheid op de lange termijn gek zou zijn. Wie weet? In Amerika, wat maakt het uit, zolang u maar een starttijd kunt krijgen op de Old Course, St. Andrews?

5. Wat ik interessant vind, zijn niet de details van de Schotse onafhankelijkheid, maar het feit dat het überhaupt gebeurt. Aan de ene kant van de Noordzee heb je deze enorme crisis terwijl de Europese Unie zichzelf probeert bij te houden. Aan de andere kant hebt u Groot-Brittannië, dat probeert enige autonomie met de eurozone tot stand te brengen, terwijl het zijn stem en de waargenomen economische voordelen behoudt (meestal in termen van zijn zeer grote markt). En binnen Groot-Brittannië heb je deze neiging tot fragmentatie, op de ernstigste manier belichaamd door Schotland, dat met Groot-Brittannië probeert te doen wat Groot-Brittannië met Europa probeert te doen: vierkant de cirkel. Wolf is scherp in het speculeren dat dezelfde structurele ellende die Europa overkwam, heel goed een relatie tussen Vrij Schotland en Groot-Brittannië kan aantasten: "de complexiteit van een monetaire unie onder fiscaal onafhankelijke soevereinen."

6. Wat hier opvalt, is dit atonale samenspel van middelpuntvliedende en middelpuntzoekende krachten als het gaat om noties van nationaliteit. De moderne staat begon zich ergens in de late middeleeuwen te verenigen, met name in Groot-Brittannië en Frankrijk. Nationalisme, als ideologie en als culturele toetssteen - de 'natie' en 'staat' als één ondeelbaar geheel - ontstond in de 19e eeuw. Nationalisme is een middelpuntvliedende kracht: het heeft als doel naties te vormen die bestaan ​​uit mensen die dezelfde taal spreken, wat etniciteit, geschiedenis of religie delen, die in hetzelfde geloven, die, volgens een definitie, even authentiek zijn. Dat wil zeggen: fragmentatie en scheiding. De opkomst van de moderne staat is middelpuntzoekend: zijn natuurlijke neiging, versneld door de eisen van de moderne economie, is integratie en consolidatie: meer territorium, markten, populaties absorberen; om grenzen en barrières weg te nemen; toegang krijgen tot grotere middelen en kapitaal - menselijk en monetair. Het project in de eurozone is een voorbeeld van dit fenomeen (het is natuurlijk gebaseerd op het rationalisme van de Verlichting, dat meestal de vorm aanneemt van economisch denken dat herleidbaar is naar die Schot, Adam Smith, en staat in schril contrast met de onderliggende romantiek en incidentele afdaling naar irrationaliteit van nationalisme). Dat geldt ook voor de globalisering, of het nu de technocraten zijn die zich verzamelen terwijl we spreken over Davos of Tom Friedman's 'wereld is plat'-boodschap.

7. De Schotse onafhankelijkheidsbeweging is veel groter, meer georganiseerd en gevestigd dan bijvoorbeeld het kampement in Zuccotti Park. Maar het wordt gevoed door dezelfde drive: dat mensen die iets delen - Serviërs voor Servië, Kroaten voor Kroatië, Scots voor Schotland - "natuurlijke" politieke entiteiten vormen. Wij en zij (Michael Greenberg in The New York Review of Books heeft nog een essay over OWS dat dat over Zuccotti maakt). In goede tijden wordt deze neiging tot versnippering natuurlijk opgeschroefd door technocraten die beweren, met name in het Westen, dat mensen alleen veiligheid, groei, geld op de bank en handige consumptiegoederen willen; en het is vrij duidelijk dat de technocratische projecten, geholpen door technologie, de afgelopen drie decennia grote vooruitgang hebben geboekt - hoewel minder de laatste tijd.

8. Robert Teitelman is hoofdredacteur van het tijdschrift The Deal.