Is appelmoes een alkalisch voedsel?

Voorbereiding pawpaw

Appelmoes wordt gemaakt door appels in vloeistof te koken en ze vervolgens door een voedselmolen te pureren. Water of sap worden meestal als vloeistof gebruikt. Nadat de appels zijn gepureerd, kan suiker of kaneel worden toegevoegd om de smaak naar wens aan te passen.

De pH-schaal meet hoe zuur een stof, meestal een chemische, voedsel- of lichaamsafscheiding is. Hoe meer waterstofionen een stof heeft, hoe zuurder deze is en hoe lager de pH op de genummerde schaal zal lezen. Een pH kan variëren van 0 tot 14, waarbij nul extreem zuur is en 14 extreem alkalisch is, wat in sommige gevallen ook "basisch" wordt genoemd. Water en speeksel hebben een pH van zeven, wat betekent dat ze neutraal zijn - noch zuur noch alkalisch.

Appels, het hoofdingrediënt in appelmoes, hebben een pH binnen het bereik van drie tot vier, afhankelijk van het type appel, bijv. McIntosh, gala, enz. Appelmoes heeft over het algemeen een pH van 3,1 tot 3.6., opnieuw, afhankelijk van het type appels waarvan het is gemaakt en de ingrediënten die tijdens het proces zijn toegevoegd. Sommige mensen voegen tijdens het proces citroensap toe, dat een pH van 2 heeft en daarom de pH van de appelmoes zo licht kan verlagen. Dit betekent dat appelmoes een zuur voedsel is en geen alkalisch voedsel op zichzelf. De effecten op het lichaam zijn echter anders. Bepaalde zure voedingsmiddelen, zoals citroenen en appels, laten mineralen achter als ze in het lichaam worden afgebroken. Deze mineralen helpen bij het verwijderen van waterstofionen in het lichaam, waardoor het lichaam alkalischer wordt.

Veel mensen geloven in het eten van een "alkalisch dieet", hoewel dit type dieet niet wordt ondersteund door betrouwbaar wetenschappelijk bewijs. De basis voor het volgen van een alkalisch dieet is het idee dat het westerse dieet zeer zuur is en het lichaam deze sterk zure voedselinname niet kan compenseren en de pH-waarde terug kan zetten naar neutraal. Daarom moet men meer alkalisch voedsel eten om de effecten van het westerse dieet om te keren.

Het menselijk lichaam heeft drie systemen om het zuur-base-evenwicht te reguleren en alleen bij bepaalde medische aandoeningen hebben deze systemen de mogelijkheid om onvoldoende te werken. Menselijk bloed bevat buffers, stoffen die zuren en basen kunnen neutraliseren. Buffers fungeren als de eerste verdedigingslinie tegen een ongelijke balans van zuur en base in het lichaam. De longen vormen de tweede verdedigingslinie. Koolstofdioxide wordt gevormd tijdens de ademhaling en wordt overgedragen naar het bloed om buffers te maken, met name koolzuur en bicarbonaat. Als zich teveel koolzuur ophoopt, reageren de longen door de ademhaling te verhogen en de koolstofdioxide die het koolzuur vormt, kwijt te raken. Aan de andere kant, als er teveel bicarbonaat aanwezig is, reageren de longen door de adem te vertragen en meer koolstofdioxide vast te houden. Ten slotte regelen de nieren het zuur-base-evenwicht door de vorming van urine. Door te kiezen welke ionen worden geëxtraheerd en in de urine worden afgezet, helpen ze het lichaam een neutrale pH te handhaven. Als het lichaam te zuur is, zal de urine zuur zijn omdat de nieren de waterstofionen verwijderen en in de uit te zetten urine afzetten, waardoor een meer neutraal bloed achterblijft.