Sneeuwijs (methode uit de jaren 50)

28 januari 2000, is de dag dat mijn moeder overstak. Ik mis haar vreselijk, maar in de loop van de jaren heb ik geleerd om mijn grote meisjesslipje op te trekken en te delen. Goed voor mij! Toch denk ik dat het gepast is om te onthouden van mijn moeder, haar zus (ook doorgegeven) en alle vrouwen die in de jaren vijftig het moederschap en kinderen zoals ik hebben aangenomen. Dit recept zou een geheugen moeten zijn voor degenen van mijn leeftijd, een gniffel voor diegenen die minstens 20 jaar mijn oudste zijn en kijk naar een heerlijk onschuldige tijd voor de jongere generatie. Ik weet niet of mensen dit in andere delen van het land (of de wereld trouwens) hebben gedaan, maar als je leefde niet aan de oostkust van de Verenigde Staten toen het sneeuwde, je hebt misschien sneeuwijs gemist. Als een goede Nor'easter-sneeuwstorm toeslaat, zou je moeder je vroeg wakker maken, je in je overschoenen stoppen ( de mijne waren geel met metalen gespen) en stuurden je naar buiten met een kom om sneeuw te verzamelen. Je mocht niet vals spelen. Geen sneeuw van de grond. Je moest die kom op een plaats zitten waar hij vol verse sneeuw zou zijn. Natuurlijk tegen de tijd dat je klaar bent met spelen in de sneeuw van de achtertuin, grondig doordrenkt, wanten bevroren aan je vingers van het maken van sneeuw engelen, de kom was vol met de witte dingen en je moeder vertelde je om binnen te komen. Als je het geluk had om een ​​modder kamer te hebben, moet je daar strippen, maar voor degenen onder ons wiens achterdeur binnenkwam rechtstreeks in de keuken, moest je alles praktisch neerleggen op je bloeiers op de krant die je moeder bij de deur had gelegd. Dus daar ben je bijna buck naakt, de sneeuwstormwind is koud op je kont terwijl je achterover leunt tegen de koude deur proberen om van die overschoenen af ​​te komen terwijl je tegelijkertijd probeert je greep op die kom sneeuw niet te verliezen. Maar het kon je niet schelen. Het zou eraan komen! Sneeuwijs. Man oh man. Je moeder zou het goedmaken in de kom die je had gebracht en het dan in die oude metalen ijsblokjesbakken met het handvat gieten en het invriezen. Maar ondertussen moest je de kom likken. voor de dagen maakten we ons zorgen over vergiftiging door samonella. Ruwe eieren in een soort van beslag betekenden niet cooties. Het betekende gewoon dat zoete plakkerige vingers de kom schoonvegen. Dus hier is een herinnering aan mensen - sneeuwijs - de manier waarop moeders in de De jaren vijftig haalden het. Aan het eind heb ik ook het recept opgenomen voor de manier waarop voedingsdeskundigen zeggen dat veiliger is - zonder eieren. Ik heb het al jaren niet gehad, maar de gevoelens, de geuren, de bezienswaardigheden, alles kwam weer naar binnen toen ik dacht erover na. Miss me, mam! Hou zoveel van je.