Gekoelde orzo, stralende tomaten, en kleine buster courgette

Terwijl ik verder keek onder de grote bladeren die uittorentten boven de middelgrote tot kleine courgette die duidelijk aan het oog onttrokken waren, vond ik een coupla van wat ik "Little Busters courgette" noemde glimlachend naar mij. (Ze worden genoemd omdat ze laat een productief zweet op mijn wenkbrauw jagen om op hen te jagen.) Zoals gewoonlijk vormde het zweet zich op de enorme bladeren van de courgette, en de zon brandde in al zijn glorie tijdens een van die "Dog Days" op het platteland van Maryland midden augustus. Zelfs hoewel er genoeg was om elke persoon te voeden op onze winderige landweg, zag die kleine courgette er parmantig en heerlijk uit. Toen ik mijn hoofd krabde, dacht ik even na. "Wat kan ik doen met een andere courgette die deze zomer tenminste niet is gedaan? 20 keer?" (Ik gooide ze niet over het hek.) Ik zag Dennis met zijn zonnehoed op de rand van de tomatenplek buigen, met grote stralende tomaten die hem begroetten. Na een lange middag op die blaaiende middag door de tuin te hebben gewied, hadden we niet veel honger, immers. Vertelde Dennis om de grootste tomaat te pakken die hij kon vinden terwijl ik "Little Buster" de courgette nam en naar huis ging in de "tomatenwagen". Bij het vallen van de avond, nadat de dieren en de boerderij stevig in slaap waren gevallen, Dennis en ik deelde deze salade, precies op de veranda met uitzicht op de glinsterende vallei beneden. Een lekker glas water, getint met grote ijsblokjes en citroen, een porseleinbord en een mooie portie van deze salade was alles wat we ooit allemaal ter wereld zegenden, augustusavond.