Napolitaanse swirled cheesecake

Napolitaans ijs was een hoofdbestanddeel van mijn jeugdzomers doorgebracht met spelen in de achtertuin van mijn Nonno en Nonna. In plaats van ijslollys had mijn grootmoeder altijd een enorm bakje met dit ijs in de aanslag voor haar bezwete kleinkinderen om te genieten tijdens de zwoele zomerdagen in Montreal. Die achtertuin was een wereld van fantasie. Het was een magische plek waar we zouden doen alsof we in een geheime tuin waren, een eden die een prachtige reeks groenten en fruit produceerde, variërend van de molligste tomaten tot vijgen en pompoen. De basilicumplanten en knoflook bollen samen gevlochten onder het grote dek gaven de lucht een heerlijke geur en het was moeilijk om niet gebiologeerd te worden door de zonnestralen die gluurden door de weelderige wijnstokken die de balkonwanden beklommen. Mijn broer en ik zouden de hele dag voetballen, zich door de rijen tomatenplanten slingeren en proberen de appelboom te beklimmen. Soms zouden we de tomaten die van de wijnranken gevallen waren verzamelen en hysterisch lachen toen we ze lanceerden bij de passerende goederentreinen, exploderend een regen van tomatenpoep over de sporen. Dit is mijn ode aan die perfecte tuin, aan die dagen die niet snel vergeten zullen worden, aan de mooiste jeugd waarin fantasieën en dromen altijd werden aangemoedigd en vreugde overvloedig was. Dit is mijn eerbetoon aan de twinkeling in hun ogen als de zon namen hun gezichten gevangen terwijl Nonna de waslijn oprolde en Nonno door de tuin zwierf op zoek naar beestjes die de planten kauwden.